De Tsjerne. Jaargang 12

[p. 7]

Durk van der Ploeg:

Definysje

myn hannen
hawwe dy foarme
út rûge stien
lykastou bistien hast
yn myn forbylding.

myn fingerseinen
bliezen amme
yn dyn noasters,
myn mûle
makke dyn tonge los,
myn eagen boarren gatten
yn dyn granyt.

dou hast gjin lichem
dou bist in soan fan my,
skepen út myn forbylding,
minsklik
libjend yn myn tinken,
trochbrekkend
de logika fan
myn forstân.

dou bist
ûntaestber
ûnforklearber

dou bist de
dichter
yn
my.

[p. 8]

Drink my ut

dyn eagen
binne twa skealjen
blinkend as koper.

ik wurd woegen
yn dyn djipte

hifke yn dyn
kâlde hannen.

wifkje net,
omklamje my as
in wynglês,
set my oan dyn lippen.

drink my út
mei hetsige swolgen.

_____

moarn sil ik dy it
mannewaer lêze
moarn,
as dauwedrippen yn 'e
tsjelken fan 'e titelroazen
hingje
om tiid to forliezen.

miskien doch ik it net
ik wit it net,
moarn duorret sa lang,
faeks bitink ik my en
doch it net.

ik tink hast dat
ik it net doch

né ik doch it net

moarn sil ik dy
roazen stjûre.

[p. 9]

Hermetysk

dou bist in albasterne krûk,
dou hast net earder wearde
as ik dyn slanke hals
fan trochskinend moarmer
midstwa brek
en dou leechskonken wurdst
únder de strûken
fan myn forduldigens
en dyn kostbre salve
myn wounen forsêftet.

mar dou bist in albasterne krûk,
eal fan foarm
hermetysk sletten
net to bidjipjen
net to priuwen
dou bist stien
dou bist kâld.

sil ik dyn slanke hals
midstwa brekke?

Leste reis

ik wachtsje by de halte
dêr't elke pine
de ierdske freugden
absorbearret.
moanneljocht
gliidt oer myn fuotten
ta in lêste oantinken
oan dizze forflokte planeet.
de trein skout foar
fier oer de bergen
riid ik nei boppen
dêr't de pine himsels forlit
en de snietoppen teije
ta in gletsjer
in wetterfal
in himelske rivier
dy't net to stjalpen is.

[p. 10]

Ekspedysje

God is it prisma
dy't it spektrum
formearret.

sawn kleuren fan
Syn leafde
falle oer myn hannen.

ik ûntdek
mysels op de ararat
en sjoch
it teken oan 'e loft.

foar my ût
giet in ekspedysje fan archeologen
dy't noach's arke sykje.

mar it teken,
it teken sjogge hja net.

Dounser

ik bin dounser
op it tinne trie
dat slingert
ûnder de kosmyske strielen
fan de himel.
de horizon
stiet fertikael to laitsjen
om myn dwaesheit
en it publyk
flokt
en tjirget
om't ik út 'e blâns reitsje.
noch ien kâns;
myn teannen
kromje krampich
om it tinne trie,
dat aloan heger klimt:
alle ierdskens
fier to boppe.

[p. 11]

Dou

dou bist in
wolk yn it wetter;
in flakke spegel,
taestend nei djipte
en aloan fan foarm foroarjend
op en del geand'
mar altyd tekenjend
ienfâldich,
seldsum
trochskinend
as blank wetter.

_____

der is neat mear dat bynt,
alles fynt himsels;
dichters slute har op
yn it wurd
dat boartet yn har koele fingers,
yn de spegel fan de takomst
stiet it grimas fan de tiid
dy't út it bistek fan dizze ieu kantelt.

God sil ienris alles bine,
yn alles fine Himsels.

Lit us..

lit ús weromgean

troch it moeras

fan de tiid.

lit ús in kultuer

opbouwe

út rendieren en mammoets.

lit ús mei hiëroglyfen

fersen skriuwe

yn 'e poalsnie.

lit ús tajaen

dat de tiid ús

kommunikaesjemiddel is.