De Tsjerne. Jaargang 11

[p. 209]

[Nummer 6]

D.A. Tamminga:
Ballade fan de Statumer stranjutten

To Statum gût in krystorkaen
om fokkemêsten en bezaen,
al dagen hie 't minware.
Foar dûb'le tuijen lizze spand
de blazers oan de havenkant,
it want stiet as in snare.

Wé, Hwa't nou omkrúst bûtengat,
men is in heinebal fan God
as sa'n noardwester lillet.
De grounsé graeft de platen om
en tsjin de klippen kwitst it skom
dat oeral trillebillet.

Al riidt de stoarm ek dak en toer
en spatte sâtle slanters oer
de geve dyk bywilen,
al heucht sa'n krysttiid ek net ien
en komt der soms in skoarsjenstien
mei gong nei ûnd'ren silen,

dochs sit gjin Statumer yn noed
om eigen folk, om have en goed,
har gaezje is bisomme;
de himpen float leit op 'e re
forank're tsjin de boaze sé,
dat lit de stoarm mar komme.

Yn mannich fromme dykster went
wurdt troch de bern it âldbiwend
Kyrie eleison songen.
En mannich pikbroek yn syn baerd
bromt fan it Bern dat berne waerd
oan Jesse's slam ûntsprongen.

[p. 210]

 

In stoarmige Sint-Steffensnein. -

 

De tsjerketoer set sêft útein

 

en liedt it wolbihagen

 

oer Statumers fan goede wil.

 

Hja geane op, hja geane stil

 

yn bearemûtse en kragen.

 

 

 

Hast sit pastoar yn 't lang gebet,

 

hwa skouwe dêr - wel, ha jo net? -

 

bylâns de kosterinne?

 

Twa jutters fan 'e Platte Streek,

 

twa rûge bûsten dy't nei preek

 

noch tsjerke oars mear rinne.

 

 

 

Hja wiene moarns om bút op siik,

 

mar lak! de sé joech koark en kriik

 

en 't waer bleau mar ûnfarber;

 

gjin koarelskrom om sûd noch noard

 

fan Krûme Herne oant Surger Oard..

 

Doe rekke tsjerkfolk warber

 

 

 

en lokken waermte en oargeltoan

 

twa heal forklomme sielen oan

 

Hwa't alles hjoed mislearre.

 

Hja hawwe, nei de wijde galm

 

fan Davids langforgetten psalm

 

foliverich hannegearre.

 

 

 

De tsjinner lies it godlik Wurd

 

en bea mei skylderman en jut

 

foar Hwa't de sé bifarre:

 

‘Och Hear, wol har to roere stean,

 

mar mocht der àl in skip forgean

 

lit it foar Statum barrel’

 

 

 

Twa jutters, nikkende yn 'e pet,

 

rûst dit ynmoedich smeekgebet

 

as feestmuzyk yn 'e earen.

 

't Sermoen ûntkomt har heal en heal ‘..

 

Men heart om tsjerkefoarporteal

 

de wyn fûleindich bearen.

[p. 211]

 

Dy nachts - it spoeke op 'e Waed -

 

der rekket nêst de Twade Plaet

 

in laden tsjalk út oarder;

 

it folk rêdt him oer rêch en geul,

 

mar net in splinter bliuwt der heul

 

oan hiel dy hamburchfarder.

 

 

 

Twa jutters reizgen ôf en oan.

 

Hwa krige ea in kârns sa skoan,

 

in skip priis èn in lading?

 

Hja koen' de beantsjes net út swiet,

 

hwant alle dagen weroan siet

 

de gloaijing fol mei gading.

 

 

 

Mar kroaskje hja de pastorij

 

mei koarthout op 'e skots foarby,

 

dan rêst de sek in poaske

 

en rûgelje troch 't fjurhoksrút

 

de earstelingen fan har bút:

 

hwat branje foar pastoarske.

 

 

 

***

 

 

 

To Statum libbet hjoed-de-dei

 

net ien mear fan dat âlde skaei,

 

in nije tiid is berne,

 

mar as in stoarm de Waed birint

 

dan komt soks wer op 't aljemint

 

oan dyk en skoarsjenherne.

- foar Bouke Tuinstra -