De Tsjerne. Jaargang 10

[p. 275]

Tsjits Peanstra:
It stille forlet.

De lêste pear hûndert meter draefde hy. - Hiioól rôp er. De doar fan it âlde spultsje gyng iepen; hja wiuwde en sei, doe't er hymjend foar har stie: - Kom, wiest dêr? Hy knikte. Hja gyng him foar troch it lytse gonkje. Hwat is hja kreupel! tocht hy. Op 'e tafel lei in apel en in beker molke wie der ek foar him, mar dêr hie er gjin sin oan.

- It hat lang duorre, sei hja.

- Ja, sei er, ja, it hat lang duorre. Wylst spjaltte hy de apel mei syn geve, soune tosken.

- Ik ha nou hûndert en tachtich, sei hy.

- Dou meist wol oppasse, sei de frou.

- De hounen passe goed op, sei er en hy praette as in kearel. - De hounen binne bêst. Ik moat to'n earsten wer nei de spûkeboskjes.

Hja suchte en seach him oan. Krekt as doe, tocht er. Hy sprong fan 'e stoel en sei:

- Nou, ik gean mar wer.

- Hjir, in apel, dy meist' graech. En doe't er fuort draefde:

- Goeije, goeije!

Efter it boskje, yn it skaed by de hounen, joech er him even letter del. Hja hat altyd hwat lekkers, tocht er, altyd as ik kom. En hoe faek wie dat al net?

It wie de tredde deis, dat hy allinne mei de skiep wie en hwat fierder gien wie as oars. Mei Pake hie er dêr nea west. De skiep weiden fredich; hy koe bêst ris efter dat boskje sjen. Fierderop seach hy in skuorre, soene dêr jit minsken wenje? 't Wie in soele dei; waerm en wurch dangele er sa'n bytsje om 'e skuorre, mar.... bleau ynienen forheard stean; mei de rêch nei him ta, stie in frou dy't har yn in greate kûm mei wetter oan it waskjen wie; hy seach har rêch, har earmen - doe draeide hja har om. Hy woe hurd útnaeije, mar bleau as biologearre troch it lange hier, de folle, blanke lea, stokstiif stean. Hja sloech in âld skelk om 'e skouders en kaem op him ta. Hja wie kreupel, seach er!

- Hwa bistou, hwat dochstou hjir en hwa jowt dy it rjocht om in iensum minske to bistrunen?

[p. 276]

- Ik, sei er, ik woe....

De frou seach him op en del oan en hy fielde him suver skurf, sa't er dêr stie mei it âld mansester broekje en it stikkene kyltsje.

- Hwa bistou, hoe âld bistou?

- Fjirtjin, sei er, fjirtjin jier.

Hja gyng him foar en strûpte in âld trui oan.

- Kom, fortel ris hwatstou hjir soeste, sei hja.

Hy die har it forhael fan pake en fan it skieppehoedzjen, nou't pake it ein net mear gean koe. - Ik bin allinne mar mei pake, sei er, en mei de skiep, mar dy binne fan Menhear Huppert. En fan 'e wenwein en de skieppekoai en alles sei er. It wie idioat dat er dat allegearre fortelde, mar hy koe net oars.

- Ik bin altyd mar allinne mei pake, sei er jitirs. Dy frou seach him ek sa oan, sa goed, suver. Hy seach har foarmen yn 'e trui, hast as de slachtersfrou út it doarp en dêr't de jonges Fenne Sûch tsjin seine. Mar dit wie oars, hiel oars. Ynienen sprong er oerein: - De skiep! Ik moat nei de skiep! Hja kaem op him ta. Hwat wie hja kreupel!

- Ik sil dy in apel jaen en moarn moatst mar wer komme. Hja stie deun njonken him. Hy tocht oan Hilde fan Klaes Prik, dy't sokke moaije lange frissels hie mei reade strikken en tagelyk tocht er oan it printsje dat pake hie fan mem en hy koe wol gûle. Mar hy draefde hurd nei de skiep. Efter it bosk foel er del njonken de hounen, hy trille hielendal en hy skriemde.

Doe't hy de oare deis wer nei it âld hûs gyng (al hie er himsels earst foarnaem fan net), wie hy suver nijsgjirrich. Hwat wie it dochs in frjemde kreupele frou. Fansels hie er it Pake net forteld, hy soe him deaskamje om dy boarsten en sa en hwat er tocht hie.

Hja stie net njonken de skuorre, mar kaem yn 'e doar.

- Dêr wiest al, sei hja.

Hy knikte forlegen. Hja joech him in stoel en bigoun sa ûngemurken to fortellen fan de broer dy't op it lân arbeide en sa flokte as er wurch wie, om't hja him nearne ta helpe koe, net iens ta it melken fan harren iene kou. Hja helle him in apel en gong fierder.

- Mem is al lang wei en heit nou fiif jier. Ik bin suver hast bang fan 'e minsken, hwant hwa soe hjir komme efter de feansompe en de heide? En soms, witstou, dan bin ik

[p. 277]

bang dat ik it praten forleare sil en dêrom praet ik tsjin de kat en de houn. En as myn broer jouns boadskippet, dan sûpt er en is er lilk en dan tink ik, hwat jowt it jin to klaeijen, de boel to birêdden as dochs nimmen it sjocht? Of bigrypst it net? Bist noch to lyts om to witten hwat it bitsjut, forlet to hawwen fan.... leafde.... lok? Dou soest myn bern wêze kinne, myn man miskien. God! - myn man - en sels dat....

Hy siet mei greate eagen to harkjen, en seach hoe't har skouders skokten doe't hja stil bigoun to gûlen.

- Mem! Hilde! woe er roppe, mar hy skamme him en liet him súntsjes fan 'e stoel glide.

- Kom wer, sei hja doe ynienen fûl en kalm tagelyk.

Kom wer, ast dit útkomst, kom wer, om in apel.

En hy wist, dat er wer komme soe.