De Tsjerne. Jaargang 10

[p. 225]

Tsjits Peanstra:
Fjouwer fersen.

Reade slofkes.

Ik ha twa reade,
papaverreade slofkes kocht,
nou wol ik dounsje
as it famke mei de reade skuon:
op 'e line
fan dyn hert
nei myn hert
dounsje ik in pirouet
op papaverreade slofkes,
op 'e line
nei dy ta
wol ik ha
dounsje wy de pas fan twa
om en om
nei elkoar ta
pirouet en pas fan twa
op 'e reade slofkes.

[p. 226]

Panoptikum.

It antlit in kâlde blik
in stjurre glimk.
Hurd en wreed
raest in stim troch de nacht
- it lûd fan in oar -
Aenst as de dize opkomt
sil it tiid wêze.
In tsjusterens
skout oer de dingen
en alles wurdt stadich âld.

Ik bin byld

en taskôger.

Roun.

Sûnt ik dy leaf ha,
is it skaed in gedicht,
dyn fuotstap in liet
dat licht
troch myn hôven giet;
liet en gedicht: tagong foar my
yn in dreamgebiet
dat bûten dy
net bistiet,
sûnt ik dy leaf ha.

[p. 227]

Dream.

Prins, dreame-prins,
op 'e grins
fan it tinken
en stadich forsinken,
kûzje,
rûzje
boartlik oan 'e wangen,
dyn sangen.

Lit dizze dream,
dizze stream
fan gedachten
net inkel de nachten
folje;
wuolje
my yn, mei it bange
forlangen
nei lok, dat mei alle skyn
ik oars nearne fyn.