De Tsjerne. Jaargang 9

[p. 194]

Tsjits Peanstra:

De wyn en de Bjirk.

Wyn:

Hwat bistou moai yn 'e maitiid!
Dyn stal blank as sûpe
mei ljochtgriene wale-jûpe
dy't ik amper streakje doar.
Hwat bistou moai!

Hwat bistou moai yn 'e hjerst!
As dyn foarmen sa
har folsleine skientme foun ha,
fûleindich sjong 'k dy dan ta:
Hwat bistou moai!

Bjirk:

En elke nije dei
hastou my wekke,
fan elke nije maitiid
hast' my songen.
Dou kinst my,
ik kin dy
neat forbergje,
Ik ha dy leaf!

Mar ynliker, blider, lokkiger
leavje 'k dy yn 'e hjerst,
as dyn sûzjen
by my,
as dyn kûzjen
om my,
as dyn rûzjen
yn my
is.

[p. 195]

Nammeleas.

In blom soe 'k wêze
plôke fan dyn hân,
De sé soe 'k wêze
boartsjend oan dyn strân,
De wyn soe 'k wêze
noege ta in pea,
It ljocht soe 'k wêze
taestend oer dyn lea -

It ljocht, de wyn, de sé, in blom,
Ja, alles soe ik wêze.
Mar, 't lot foroaret der net om
en lit him net bilêze.

Albumbled.

Lit my de ûre wêze
as tear de stilte groeit.
Lit my de stilte wêze
as klear dyn tinken bloeit.

Lit my it tinken wêze
as djip dyn leafde tynt.
Lit my de leafde wêze
dy't dy oan 't libben bynt.

[p. 196]

Trijesprong.

Dage.

De wyn wint oan, ús fiere tocht bigjint.
Wy farre dryst de frjemde takomst yn.
De seilen spanne en it lot is blyn.
It is de sinne dy't ús wachten rint.

Farwol it lân, dat om syn lytsheit stint
En 't antlit spegelt yn de griene skyn
Fan minderweardichheit. It lân dat blyn
Ienkear op eigen kust to pletter rint.

Wy rize mei de weagen op it sté.
De bolle seilen skuorre oan de mêst
De sinne wurdt yn 't feale wetter dwêst.

Bisile wy de djipten fan 'e sé?
Hwer earne fine dryste skippers rêst
Hwer fynt ús soarte swalkers ea in ré?

[p. 197]

Dei.

Hie ea de dei in waermer, blider ljocht?
Sjoch, hoe't in glâns oer alle mieden rint
En út 'e knoppen nije bloei bigjint.
Hwat is it, dat myn herte triljen docht?

'k Wol sat in fûgel ûnbironge en sljocht
Fan freugde sjongt en de natûr bimint
It libben troch. Hwant wit, it lok bigjint
Earst, as men ek de lytse wearden sjocht.

'k Patsje it blomt, dat yn 'e sinneglâns
Sa wûnder moai ta in bilofte tynt.
'k Rin as yn dream bikende paden lâns.

En 'k wit, dat hjir myn hert de frede fynt,
Hwat joech it libben ea oan blider glâns
As dizze dei, dy't wol foar ivich skynt?

[p. 198]

Nacht

It liet is út, nou't dizze neare nacht
't Forgiene libben 't strange fonnis skriuwt
En alle dieden ta forflokking driuwt
En 't terge hert al mêdder, mêdder slacht.

It liet is út nou't dizze bange klacht
De lêste bit en mei de tonge priuwt
En kraletellend ús 't farwol tawiuwt
En 'n boarsten hoarn de ein blaest fan 'e jacht.

Nimt hjir in liet de heaze klanken wei,
Is der in sinne dy't it skaed biskynt,
Is der in skreau dy't ferget, dy't ús bynt,

Werom to roeijen tsjin 'e sterke stream
Om aenst fannijs wer út in moaije dream
Forslein to stean nei in to ljochte dei?