De Tsjerne. Jaargang 9

[p. 97]

[Nummer 4]

Joh. D. de Jong:
Fjouwer gedichten.

Mem.

Dou bist noch altyd sa fol noed,
dou bist myn mem en ik dyn bern;
mar astou fregest: giet it goed?
door ik net yn dyn eagen sjen.

It giet wis goed; o, God, sa bêst,
ik bin dyn bern, al great en dom,
en sit op alle iggen fêst
en wit gjin ink'le wei werom.

Ja, 't is moai waer, o ha geduld
en freegje neat, it docht sa sear,
nim op dyn âlde hert myn skuld,
of bin ik ek dyn bern net mear?

Dou bist myn mem, mar as ik kom,
kin ik net yn dyn eagen sjen;
dach jonge, seist', kom gau werom;
- ik fiel my mear en mear forlern.

Foar jimme.

Ik tink sa faek: nou ha ik skjin myn nocht,
'k fordom it fierders al sa wyt as sûpe,
lit elk nou mar foar eigen skea opstrûpe,
men hat dochs ek op eigen libben rjocht!

En 't heechste rjocht fan alle minsk is wis:
plat yn 'e berm, tusken reid en raeijen,
de hele boel der samar del to saeijen,
allinne mar to wêzen dyt men is.

Jim kinne dan om my De Jong wol krije
mei post en giro en de telefoan;
as ik Jehannes bin, is 't wol sa skoan:
to folle lit De Jong Jehannes lije.

[p. 98]

It fanke.

Hja krûpt neist har heit hiel de dei roungear
oer it skiere en klútrige lân;
de klaei oan 'e knibbels is wreed en sear
en it wurk wol net flot fan 'e hân.

It bitefortinjen jowt foar dit pear
- heit is âld, mar de dochter noch net -
net folle stof ta wiidweidich petear:
fan praet hat it lân gjin forlet.

d' Ald man sit fol tinzen oer wurk en gemaek,
oer opbringst en rinten en hier;
de hannen fan 't fanke, dy skuorre mar raek,
mar har timen dy fljogge sa fier.

Hwant in frou bliuwt in frou en in faem in faem
yn New York, yn Parys, op Hawai;
en dreamen binn' frij, yn Mildaem en Menaem,
yn 't boudoir en op klútrige klaei.

En ek yn dy polskes, hwat griis fan 'e groun
slacht it bloed, read en waerm en fel;
ek ûnder dit jak stean de boarstkes al roun,
al bûcht se dy noch sa foardel,

Nei de groun. It jowt neat, de dream dy bliuwt
yn bylden, sa dwyl en ûnwier:
fan auto's en reizgjen, in man dy't wiuwt,
fan leafde en wielde en sier.

Hwerom wòl Rita Hayworth en net dizze faem
mei 't read doekje oer 't gielbloune hier,
dy't neist in âld man, sa gedwé as in laem,
fûl skrept foar in lytse deihier?

[p. 99]

De ballerina.

Anna Alexja koe dounsje:
in lyts famke mei flechtsjes
op it strân fan Odessa
yn it ljocht fan it Suden.

Dou dounsest, myn douke,
as in plúske oer de steppe
mar de wrâld dounset sûmber
de danse macabre.

Yn 'e moarmeren sealen
fan it slot heech yn 't Noarden
- Poesjkin by Stalingrad -
boun hja de ankels yn wynsels;

En learde de passen,
ballotté en pirouette
en sweve oer de stiennen
de ballerina út it Suden.

Mar de wrâld dounset grimmich
de danse macabre:
oer de snie moat hja flechtsje
yn it spoar fan it needlot.

Nou dounset it douke
fan kamptjûr nei kampfjûr:
‘Hwat kostet de bûter’,
- de bûter is djûr -.

Hwat kostje de learzens,
hwat kostet in pelsjas?
- Wês leaf, ballerina,
dounsje foar my allinne -.

Anna Alexja hat dounse
- fan Anna Paulova -
fan sliepsté ta sliepsté
de Stjerrende Swan.

Mar it famke mei flechtsjes
wie stoarn yn Odessa
en de prima ballerina
yn 't kertier fan 'e Oberst.