De Tsjerne. Jaargang 8

[p. 345]

Ypk fan der Fear:
De spoeken en it nije pear.

It wie fier yn de nacht. De lêste brulloftsgasten reizgen al lang nei hûs ta. It hjerstwaer bile en sloech en rattele oan it Slot.

Doe batsten alle doarren iepen om it spoekepear yn to litten. Hiel stadich kaem dat de gongen troch en skoude keamer út, keamer yn.

- Dit is nou dyn hûs, sei it greate spoek tsjin it lytse.

- Mem bliuwt by my, nou Mem? frege it lytse spoek skruten, mar it krige gjin biskie.

- Hjir is de bernekeamer, sei de Mem, - dêr is it widske, dêrstû yn lizze moatten hiest.

- Hwerom liz ik dêr net yn?

- Omdatst nea berne bist.

- Hwerom bin ik nea berne?

- Omdôch net.

- Omdôch net is g'jin praet.

- It koe net en as ik dat siz, witst noch neat.

- Hwerom koe it net?

- Bern meije alle dingen net witte. Ast hjir lang wenne hast, bigrypst it miskien wol. Kom mei, hjir is it net.

Hja gyngen de kelder yn en de koken.

- Hjir is it ek net, sei it greate spoek.

Doe stiene hja foar de treppen.

- Earne moat it wêze. Earne hat it west. Rounom haw ik it forside stoppe.

- Hwer siket Mem dan om?

- Om de skat, dy't ik hjir litten haw.

- Wie er net yn de bernekeamer, Mem?

- In bytsje.

- Wie er net yn de kelder of yn de koken, Mem?

- Ek in bytsje, mar it is sa foroare.

- Hoe is it foroare?

- It hat oare kleuren krigen.

De holle eagen fan it greate spoek waerden djipper en sterker.

- Ik wol dat net, sei se biret.

Tsjin de finsters oan de treppen swypke it waer. De beammeskaden bûgden machtich hinne en wer, doe't hja stil

[p. 346]

en oerstadich omheechtrêdden. Earne boppe wei skreaude hwat.

- Hwat wie dat, Mem?, frege it lytse spoek en trille oan syn Memme hân.

- Neat foar ús om der bang fan to wêzen. Spoeken hoege nea bang to wêzen, hja hawwe neat to forliezen, dat hja net graech kwyt wolle.

- Mem, ik woe wol tekkens ha en ik soe earne wenje wolle.

- Dû silst in hiel hûs ha en dû silst wenje yn in frouljushert.

- Mem, is dit dat hûs? En hwer is it hert? En is it ljocht yn dat hert?

- Ljocht? frege de Mem, - woestû ljocht ha? Ljocht is net goed foar ús.

- Mar ik hoech der ek net bang fan to wêzen.

- Dû hoechst der ek net bang fan to wêzen.

Doe gyngen hja, rjocht út, rjocht oan, nei in sliepkeamer ta.

It jonge pear, dat dêr op bêd lei, die efkes de eagen op, mar sliepte daliks wer.

De spoeken gyngen by it bêd stean.

- Mem, hwat leit der foar moais op har lippen?

- Leafde, sei de Mem tige koart. Har eagen waerden noch holder en de gnyskjende mûle waerd sa breed.

- Hwat moatte wy hjir dwaen, Mem?

- Stil, sei de Mem Hja sette it berntsje op it fuottenein fan de frou en gyng sels by it fuottenein fan de man stean.

- Mar hwat moatte wy hjir nou dwaen, Mem?

Hja lei in lange bientige finger op har toskemûle en bitsjutte him stil to wêzen. Mar hy koe hast net stil wêze.

- Mem bliuwt by my, nou Mem? lústere er.

De Mem knikte.

Mei kaem de fûlste skoat fan it waer en staette mei tûzen lûden troch it greate hûs.

De frou op bêd waerd wekker en seach kjel nei it bern op har fuottenein.

- Jan, Jan! skreaude hja.

De man wie ek wekker wurden.

- Hwat is der oan? frege er en sloech de earm om har hinne.

- Dêr is in berntsje. Der sit in berntsje op myn fuottenein.

[p. 347]

- Bidarje, dat forbyldstû dy.

- Ik sjoch it klear. Dêrre. Sjoch dan dochs.

- It sil it berntsje fan dyn g'east wol wêze, datst graech bernje woest.

Doe fleach it lytse spoek ynienen nei syn Mem, en dy sloech har skrinkelearms om him hinne.

Dêr seach de man har en hy stoarre, stoarre, wyt as it lekken.

- Hwerom hiestû gjin bern.... by har, Jan?

- Stil, samar net.

De frou koe amper hearre, hwat er sei.

It greate spoek tilde it lytse wer op syn plak.

It pear bleau wekker lizzen, hja hie it berntsje en hy de frou yn 't fizier.

- Hwer is de skat nou, Mem? frege it bern.

- De skat is wei, antwurde hja. Hja naem him op 'e earm en sweve stadich mei him ta de keamer út.

- Nou hast dyn Heit sjoen, sei hja, - dû hast dyn hûs sjoen en it hert, dêrst yn wenje meist. Mar dû silst nea berne wurde.

- Hwer is Mem dan?

- Ik bin tichteby. Ik wenje yn it oare hert. Myn skat is wei, mar as hja dy sjocht, sjocht hy my.

- Wenje wy hjir lang, Mem?

- Meastal in minskelibben, myn bern, de tiid ha wy net yn 'e macht, mar dat let ús ek neat.

Op dat stuit loek it waer mei in almeugenden wyn alle doarren fan it hûs as tonger ticht.

In frou skreaude, in man fleach fan 't bêd ôf.

De sinne kaem mei kearljocht op.