De Tsjerne. Jaargang 8

[p. 344]

T.A. Brattinga:
Dou.

Dou bist it lûd yn myn siel,
de blommige frucht,
it langjende diel,
de barnende skurte.
Ik soe dy biskriuwe
mei gouden hier
en it antlit
fan sliepende bern.
Dou bist it sinneljocht,
fan kleuren
in wûnder gefjocht.
En stil, stil
is it stoarjen fan my
nei dy, nei dy,
blom yn de greate tún,
blom tusken roazen,
útforkeazen blom.
Ik kom, ik kom,
ik kin my net keare,
ik fleanende fûgel,
út eangst to forliezen
de hege flecht.

Sunich tikket de wekker,
sunich tikket de klok;
lûder liede de klokken,
lûder slane de tuorren
de brûnzen tiid.

Ik bin dyn blom dy drinkt fan dy,
myn bloeijen is dyn sproeijen,
myn treast is dyn djoeijen
myn libben is fieden troch dy.

Nim myn kleuren, leaf, as helle tank.
Ploaitsje my, om yn dyn blanke
hannen to lizzen en de klank
to wêzen fan myn ûnútsprekbere tank.