De Tsjerne. Jaargang 8

[p. 321]

[Nummer 11]

Lokke Steenstra:
Fiif gedichten.

It is sa nutteleas.

It is sa nutteleas:
in wurd is mar in wurd
en nimmen wit hwat it
foar dy't it sei bitsjut.

It is sa nutteleas:
in hert is sa ûnwis
en hwa soe witte hwat
syn djipste reden is?

It is sa nutteleas.
En dochs sjong ik foar dy,
al wit de hiele wrâld
dat ik nea andert krij.

Freonskip.

foar E. 't H.

Fan wearde is
net it petear
en net ús mienskip
en net mear
hwat ik dy siz.

En dou silst let-
ter witte dat
it ek it wurd
net west hat
en dyn wurden net.

Mar, dat, hwat stie
boppe de tiid-
it wer allinne wêzen
neidatstou fuortgongst-wie.

[p. 322]

Oan Fryslan.

Rjochtfeardiging
fan myn bistean:
ta skom to slaen
op it bazalt fan
dyn ôfskerming.
Yn tûzenen atomen
opstige en forgean.

Ut millioenen
drippen kin de
greate sinne
mûlk in brêge tsjoene
oer dyn lytsens hinne.

Hjerst.

Wês mar stil
en lit my nou allinne.
Wy sille elkoar
net mear birikke kinne.

Hark- it reint
wémoedich op 'e blêdden.
Fan it feest
is dochs neat mear to rêdden.

Siz nou neat.
Hwat jowt in lyts forwar?
De skied is al to great
lit my nou mar.

De winst? Elts hâldt
hwat lytse wurden, dy't men
by einbislút
oan nimmen mear kwyt kin.

[p. 323]

Arabesken.

Altyd wolste triuwe
oer de grins fan it biwuste
de dreamen dy't driuwe
as fûgels op 'e kusten.

En dy't yn 'e stille keamer
sa wêzentlik libje kinne
dat hja teller en neamer
fan dizze ûre binne.

Altyd komt it momint
dat hja stean op 'e grins fan 'e died.
It stille sjongen bigjint
fan it nea song'ene liet.

Dan g'lide hja werom
- weagen by eb op it strân -
en foar wetter en wyn stean stom
har printen yn it sân.