De Tsjerne. Jaargang 8

[p. 268]

Sjoerd Spanninga:
Fjouwer gedichten.

It narreskip.

De weagens stouwe hetsich skomjend tsjin de boech,
en houwe hurd mei fûsten, dat it brûzjend bier
wurdt dronken puozze oer it dek, de houten flier;
matroazen mei in flinke stamper yn 'e kroech,

Soms tinkt men dat der immen leit to sliepen,
it frjemde rûzjen fan de sé is yn 'e seilen,
mar komt men tichter by de eagen mei de neilen,
yn ienen flitse hja as messen iepen.

Hjir ha de driften elts har wiere antlit krige
en wit men hiel de bûnte wrâld in beestespul,
hawar, in tigerkop dy sil dit aerd net lige,
mar hear de mandril snett'rjen mei de learde brul!

Lykwols, de swipe brânt in hoep en swinget tige:
dan swijt de kritikus en springt ek troch de nul....

De librije.

Stoarjend nei it skiere westen,

seach 'k hoe't grize palimpsesten,

ienris skreaun mei dinnenullen,

út in lang forline wuollen,

en de dize koe 't net swije,

dit wie ieuwene librije,

hwant troch 't seldsum blêdte hinne,

hat in strieling fan de sinne

wer it oerskrift skine litten,

en it skjinne fan dead witten,

ont de tekst syn wiere wêzen

libben yn my stie to lêzen.

[p. 269]

It greate swijen.

En soms dan tinkt men
op in dei fan donkere geroften,
dy't stoarmet nei syn ûndergong,
och, is der wol sa'n soad oan wei,
as 't hiele minskdom nou ris stoar,
hwat bin ik sels, hwat is in oar,
mar hinget jouns it ljocht
wer ryp en gouden,
suver in genede,
oer 't grienbiwoechsen wetter fan de beek,
en sjocht men hoe't in elts
syn herte siket út de skaden,
dêr't noch tofoaren al de beammen
wyld mei fûsten nei de himel stiene,
de driging fan in flok yn har gebeart,
en g'lânzget stilte op it blêdte
inkeld mar de frede,
wylst yn it oansjen fan de dingen,
seldsum spegelglês,
biswarrend in trochsichtich skynsel leit,
dan kriget dizze wrâld in frjemde klearte
en heimelike fragen en forhalen
geane hjir forhoalen om,
dat hja it wûnder net ûntwije op har pylgertocht, -
de ierde ammet yn folsleine rêst,
allyk de boarsten slomje fan in frou,
dy't blanke dreamen hoedet ûnder teare teisters, -
har hannen sliepe nêst har as in dou,
biskûle yn de mylde strieling fan har hier;
bytiden teantet der in licht forwegen
en hipt mei fûgelfuotsjes oer it gers, -
sa tipt de wynd'ring fan in moannefear
mar amper oan 'e groun, -
faeks wennet earne wol in hjerremyt
en lêst de âld skriftuere fan de nacht,
hwant earst yn eagen fan in wize en in bern
bigjint de nije hearlikheit fan it hielal:
it greate swijen soudert him mei stjerreloften,
de paden springe rank as gemzen by de bergen op.

[p. 270]

De welle.

't Wie earne op 'e heide,
dy't joune nei de rêst,
de stilte hold ús beide
in ljochte stoune fêst,
mar frjemd hat my bikoare
dit nachtelik gesicht,
de iene waerd de oare,
de dichter it gedicht,
en wylst wy dêr sa stiene,
in ivichheit, in tel,
twa gouden amers giene
geheimich op en del,
en wer wist ik itselde,
it libben en de dea,
ha my de saden melde,
forlitte elkoar nea,
my bûgjend oer de rânne,
seach 'k yn de djipte wei
it koele wetter brânnen
en blinken as de dei,
doe flitste troch my hinne,
dy welle is 't hielal,
de paden dy't wy rinne,
hja stige yn har fal,
en komme wy togearre,
de strieling en de fonk,
wy binne sels de stjerre,
dy't út de Boarne dronk.