De Tsjerne. Jaargang 8

[p. 244]

Dam Jaarsma:
Fjouwer gedichten.

Forbeane frucht.

Soms is my 't libben as in g'riene loane,
Dy't útrint op in ieuwenâld kastiel.
De groun dêr't ik op gean is dof fluwiel
En oer my rûzje heech de boekekroanen.

It wetter yn 'e grêft leit djip en donker,
Forswijend in geheim, dat nimmen wyt.
Sjoch, hoe't de ridder oer de brêge rydt
Yn bont habyt mei folle stielgeflonker.

Der risselt sêfte side tichteby
En glimkjend stiet de ealfrou njonken my.

Nou hat it teest gjin ein, it toarstich hert
Wurdt ús yn lôgeljochte flamme set.

Ut ien kristallen tsjelk drinke wy wyn
Trochglinstere fan kleare sinneskyn.

Ald lietsje.

Der bloeit in blom yn 'e Maeijenacht,
Mar myn leaf is hjoed forstoarn.
De ierde rêst yn sulverljacht -
Wankt nea de nije moarn?

In goud'ne krânse lei dyn hier
Om 'e keine holle woun;
Dyn each spriek fan in heimnis fier,
In fiver sûnder groun.

De leaven trilje op 'e wyn,
De geal, oanienwei, slacht -
Dû wiest myn libbens sinneskyn,
Myn stjirre en myn ljacht.

[p. 245]

 

Der bloeit in blom yn 'e Maeijenacht.

 

Dû leafste bist forstoarn....

 

Ik kom ta dy - bliuw op 'e wacht -

 

Foar 't daegjen fan 'e moarn.

It hus.

Hoe hie ik 't hûs en dizze keamer leaf
Mei 't bêdsket yn in kleur fan âld ivoar.
Mar sont datstû fordwounst troch dizze doar
Fiel ik my hosk en skouwer as in tsjeaf.

Dyn each wie myld en goed en gol 't gebeart
Hwannearstû 't miel foar my op tafel brochtst.
Sietst' by de lampe tsjin my oer, dan tochtst
Oan my wylst, ek al sei de mûle neat.

Wol binne hûs en keamer 't selde bleaun,
Noch is de skoarstienmantel like heech
En hat de Jouster mei syn trouwe tik

Hjoed wer de ûren oan inoarren reaun,
Mar ien is swoun en 't hert fan d' oare is leech:
Twa minsken bin hjir weitein, dû.... en ik.

Foarjiersdei.

Noudat de bjirkebeam fannijs

Yn 't grien de tûken stekt,

De narsis op har earste reis

De wynsels iepenbrekt,

It sinnegoud sa derten rydt

Op marren en oer mieden g'lydt

En wiid de wrâld to noegjen stiet,

It 't dat my 't herte iepengiet.

De fuotten reitsje amper groun,

Hwat is de ierde blank en bloun!

In jonge smyt syn pet omheech,

Hwa dwaes petearet nou noch dreech?

Hjoed sette wy de fjilden yn

En nimme alles mei,

Lit dideldeintsje sinne en wyn

En ploaitsje bliid de dei!