De Tsjerne. Jaargang 8

[p. 111]

T.A. Brattinga:
Trije gedichten.

De klokken liede wûndersêft
hwer bistû?
ik plôke blommen yn it gers
reade, lykastû
my leardest; hwer biste nou?
ik wachtsje lang
al mei de blommen yn 'e hân
wês net bang
seit de sang fan 'e klokken oer it lân
hwer bistû?
ik kin de blommen net weromjaen
inkeld foar dy
de woartels kinne har funksjes net dwaen
inkeld foar dy
foar dy sille dizze blommen wêze
Hwer biste nou?

Juster haw ik om dy socht,
om dyn blauwe seine.
Ik haw gedichten makke en tocht
dou komste. Mar seagen
alle dichters net dat leafde
sa tear is as blommen?
Ik wachtsje. Hwer bistû?
Mar moarn biste kommen.

*_* *

Ik bin allinnich by dy sitten gien
en seach de himel iepen as dyn hert.
Ik seach nei 't fjûr en hoe't in sinnestriel
de winter rikte har forlet....

Ing'len dounsen doe nei ûnd'ren,
wite wolkens tear en sacht.
Ik haw myn holle yn dyn hân forskûle
en wachte op 'e nacht.

[p. 112]

 

Doe letten klokken fier oer 't gea;

 

ik wist net oft ik dreamde -

 

mar fûl en lokkich waerd myn bea:

 

kom, dy't myn libbensklaed omseamde,

 

 

 

nim mei dy't langet nei de rêst;

 

sterkje de freonen, sterk je de minsken;

 

bliuw foar ús ider de ienige kêst,

 

bliedend yn 't offer, bloeijend to'n lêst.

 

 

 

Doe waerd it stil yn 'e stille stiltme;

 

doe kaem de rêst yn 't sêfte hert.

 

En oft ik libbe of by har sliepte,

 

ik kin it net sizze, hwant ik wist it net.

* _* *

Sa stil nou't alle lûden fordôve
yn dizze keamer komme,
en ik mei it sinneljocht op wite
stille muorren stoarje
yn tinzen sûnder foarm, sa stil as nou
is inkeld mar it libben fan in hert.

Allinnich eigen lûd is tekene
't forskouwen fan in boek, in stoel
en oars neat, as bylden stil
en stom as 't waerme ljocht.
Hwer bliuwt de langst as alle
bining fier is en brutsen?

Der slacht in toer, hoe let
dat wit ik net; ik bin
hjirre omdat ik bin,
en ik wachtsje, wachtsje
al salang....

Ik wit, it libben sil foroarje
der is in frede ûnmeidielber
in blom ûntteart him, wyt en skou.