De Tsjerne. Jaargang 8

[p. 12]

Dam Jaarsma:
Flinters en blomte.

I

Der rinne goud'ne skynsels oer de wei,
Stil leit it gea yn 't iere ljocht to blinken.
Mei pearse plûmen yn 'e jonge dei
Stiet de buddleia yn 'e tún to winken.

Rju flinters yn har bûnte siden pij
Stean wjokketriljend, as yn hiel djip tinken
Op 't hunichrike blomt'; ien kiest syn wei
Nei 't hege blau en fielt de ierde sinken.

O flinter, waerd it sa myn siele jown
Iens, keard nei 't ljocht, dit ierdryk to forlitten
En rjocht omheech to stigen yn it witten

Dat dêr yn 't jins'ne ryk op himels groun
Millioenen blommen yn 'e hôven groeije,
Dy't swiet nei hunich rûke en ivich bloeije,

II

Lyk dotters bloeije foar de twadde kear
As woe natûr in nije maitiid biede
Eardat de simmerdagen fan ús skiede
- Hoe derten riist en dûkt in flinterpear;

Heech blinkt de loft, as glês sa sinneklear,
De mylde strielen patsje sêft de ierde
En lûke in ljochte grienens oer de miede,
Bang, dat it soele tij syn glâns forlear -

Sa riist fannijs de maitiid yn myn hert
Sûnt dat der tusken Jo en my sa wis
In djip en tear geheim biseg'le is.

Ik wit wol, duorsum is myn foarjier net,
Mar 'k siz Jo tank, dat nóu troch Jo, o Hear,
De dotters bloeije foar de twadde kear.

[p. 13]

III

De sinne is forsonken yn in bêd
Fan rea toraend ta parlemoeren tinten,
Lyk as men sjocht op âld-Japanske printen,
- De joun, fluwielich, teantet slûch en têd.

Nou is de nachtsilene 't slomjen sêd -
In lette flinter, dy't de hunich mint en
Swietrook fornimt, dy't út har tsjelke rint en
Noeget -, nipt en fordwynt, in pylk sa rêd.

Hwerhinne giet syn reis, hwer kaem er wei?
De nachtwyn nimt him op - nei d' oare dei?

Sa komme minsken ta de libbenstsjelk
En priuwe - sûr of swiet? - en wei wurdt elk.

't Libben op ierde is in amerij
Fan kommen, gean; in gean - nei greater Dei?