De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 343]

Tsjits Peanstra:
Fiif gedichten.

Geisha.

As de tunen geurje,
de beammen blossumje
en de winen fol binne fan leafde,
sil ik dounsje foar dy,

sil ik dounsje yn 'e strielen
fan it moanneljocht,
op it blau fan 'e sé en
op de wite top fan de Foesji,

sil ik de snaren
fan de samisen poene
en sjonge fan myn langstme.

Earne, silstou my dounsjen sjen
en yn dyn dreamen harkje
nei it liet yn 'e nacht.

Kearpunt.

Ik stean forlern yn 'e romte.
Weagen komme en spiele
oan myn fuotten en keare
ta hwer't hja berne binne.
Winen drage harren liet
nei de ivichheit.

Ik stean forlern yn 'e romte.
Bylden en tinzen stoarmje op my ta
en jowe nearne rêst.
Ik spylje paljas foar de wrâld;
foar it jimmer longerjend publyk.
Hoe lang?

[p. 344]

Snein.

Reinen - stjalpich reinen. -

Minsken dy't as bange
bisten lâns de huzen gean'.
Oppers dy't yn lange
rigen to forrotsjen stean'.
Blommen dy't forrinnewearre
de forsoarge perken skeine.
Uren dy tó stadich stjerre,
sneinen, dy tó stadich eine.

Reinen - stjalpich reinen. -

Wraldboarger.

Ik bin kosmopolyt.
Hwer fyn ik hâld?

Alle minsken - alle lannen drage
it merk fan 'e ûndergong;
suchtsje ûnder it stof
fan 'e forgonklikheit;
skrieme om it needlot
dat hja berne binne
en om de wémoed
fan it forlerne lok.

Oeral glimkje eagen my ta,
eagen, dy't al stoarn binne,
dy't nea libbe ha.
Hark, de fanfares klinke,
is dit it bigjin?
Gûl ik omdat ik berne bin?
omdat ik bang bin?
omdat ik libje?

Nearne fyn ik hâld.
Ik bin kosmopolyt.

[p. 345]

Totoanstelling.

In lange gong dy't laet
nei hirael of hel -
produkten dy't stald binne,
pronksels yn gouden listen
ûntstien út 'e waensin,
nûmere en prize.
Rigen dy't gjin ein fine:
- minsken. -

O, God, nim my wei;
biwarje my
foar de hate en de wredens
fan it publyk,
biwarje my
foar de willekeur
en de rol
dy't ik spylje moat.
Forskuor it doek,
brek de list oan spuonnen
en nim my wei
út dizze binearjende romte,
nim my wei
fan dizze eksposysje
dy't ik nea bigripe sil.