De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 293]

Abongra:

It bosk.

Dêr't myn reis in ein hie
stiene hja,
klear en great
yn it dageread.

Ik haw sjoen hoe't hja stiene,
sterkspierich en rjocht.
Ik haw sjoen hoe't hja stoarren;
it deiskoft troch

diene hja har forhalen,
yn tsjuster en ljacht,
moedeleas mompeljend
dei en nacht.

O, ik woe ik hie mei
in tsjûge west yn 'e striid.
Hoe graech hie ik sjoen
dy swarte lichems yn it slyk
en rivieren bloed allyk.

Nou is myn reis tonein....
mar dynamysk en stom
yn 'e skymrige nacht
roppe hja my werom!

Forjit it net....

Forjit it net
en rop my yn 'e moarntiid,
as de striid bigjint!
Forbrek myn sliep,
hoe wurch as ik bin,
as de striid bigjint.

Ik wol, myn bern sill' stean
op 'e drompel

[p. 294]

 

en sjen hoe't ik fal.

 

Ik wol de stream razen hearre

 

bolderjend oer al.

 

 

 

Dat forjit net en rop my oerein

 

o Mem, as de striid bigjint,

 

dat 'k dylgje myn skuld fan ieuwen,

 

fjochtsjend yn 'e ein.