De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 240]

Teatske Alzum:
It wersjen.

Op in hikke sit in koekoek yn har skier pakje sûnder pracht en prael, en ropt oanienwei har namme en dy fan har soarte. In man stapt troch de greiden. Hy rint fluch oan. Syn stap is fan immen dy't wit hwat er wol en dy't it doel foar him sjocht. Syn mûle is fêst, mar de eagen binne ûnrêstich en gleon. De rop fan de fûgel is nou fierder ôf en dochs dúdlik as wied er deunby. De man tinkt, it is krekt as ropt hja hàr namme. ‘Kieke.... Kieke.’ Hark, dêr is it wer. Hy gniist om himsels, âldewivekueren, tinkt er wrimpen. It is nou in healjier lyn, doe hat hy syn wiif fuortjage. Nou sil hy har ophelje. Hja sil mei werom! Hja heart by him. Hy hat net nei har taeld dizze tiid. Hwat deale, hy foar it wiif bûge, dat nea! Mar de húshâlding forrompslompet en de bern komme om.

Hy woe net ha, dat hja ien fan 'e bern meinaem. Dêr koe hy har mei ha, en alles yn him poarre him oan om har to pinigjen. Har eagen dy makken hwat yn him wekker, in divel makken dy yn him wekker.

It hie altyd sa west, sa lang as hja troud wiene. Hja like wol in tsjoenster, dy't al it forkearde út him helle, sûnder dat hja it wist, dêr wied er wis fan. Hy sjocht noch dy eagen foar him, doe't er har it hûs útjage. Twakear wie it earder bard, twakear hie hja wer foar syn doar stien as in biddelster. Doe hie hy efkes foldien west. Hy moast har fornederje, hja moast foar him krûpe, dan wie hy bifredige. Sa hied er faeks tocht, en der nei hannele. Mar dizze kear is hja net werom kommen.

Hy is nou by in stjelp en giet it hiem op, wis en sûnder dat hy wifelt stapt er op de doar ta. Hy giet der regelrjocht yn, de rêch rjocht en mei foarse stappen sa rint hy troch de gong. Hy docht de keammersdoar iepen. Hja sit by de tafel. Hja sjocht him oan as seach hja in spoek.

‘Derút!’ seit hja en wiist nei de doar. ‘Derút!’

Hy sjocht har oan en syn mûle forlûkt haetlik.

‘Meitsje dy klear’, seit hy koart. ‘Ik nim dy mei.’

Hja slacht de hannen foar de eagen, it dûnkerblonde hier falt oer har hannen, dy't skrael en tearderich binne fan waskjen en skrippen.

[p. 241]

Neat gjin langstme is der yn him nei dit frommis dat syn wiif is; it is allinne mar omdat hy rjocht op har hat en har brûke kin dat hy har ophellet.

‘Hwer is dyn Heit?’ freget hy.

‘Op it lân,’ seit hja koart. Hy heart dat hja net gûlt.

‘Hwerom sjochst my net oan?’ freget hy hunend. ‘Wy ha mekoar yn sa'n set net sjoen.’

Dan sjocht hja him fol oan. It bloed sjit him nei de holle.

‘Dou hast hwat,’ seit hy. ‘Dou sjochst oars as oars. Der is hwat bard! Hwat is der mei dy?’

Hja andert net. Wer twingt er en syn lûd forbjustert har.

‘Silst prate?’ easket er oerstjûr.

Hy rint op har ta.

Hja sjocht it rút út. Hiel yn 'e fierte skript har Heit om. Dy stumper, tinkt hja. Ik wit dat hy foar my bidt.

‘Gean stean!’ seit hy en syn eagen binne great en gril. Hja docht it, dan seit er en syn lûd is suver wei:

‘Dou hast huorke.’

‘Ja,’ seit hja him efternei, sa wyt as in deade, mar kalm, ‘ik ha huorke.’

Hja stiet flak foar him, hja sjocht syn breed boarst en hoe't syn hannen roppe oan syn kile, as hied er it stjerrende binaud. Hja tinkt dat hy har slaen sil, miskien formoardzje. God, tinkt hja, wês my genedich. Mar der bart neat. Syn lûd seit har ek neat, as er forfettet: ‘Troust mei dy kearel?’

‘Né,’ seit hja koart.

‘Dus dou bliuwst mei de brol sitten?’ wol hy witte.

Hja andert net.

Hy pakt har stiif by de earmen beet.

‘Siz op, hwerom wol hy dy net ha, nou't er dy safier hat?’

Hja seit mei wjersin: ‘Hy wit it net. Hy wie troud.’

Hy laket bitter en spotsk: ‘En dou wiest net troud!’

‘Ik ha it dien,’ seit hja, ‘doe't ik gek wie fan illinde en iensumheit. Dou hast ek skuld.’ De kniip fan syn hannen wurdt losser.

‘Hwerom hast it dy kearel net forteld?’

Hy sprekt as is er har rjochter.

‘Ik woe letter gjin gedoente mear mei him ha. Ik hie al genôch bidoarn,’ seit hja.

‘Soa,’ seit hy. ‘En hoe bist der efter kommen?’

‘Dat kin dy neat skele,’ seit hja en hja hat in gefoel as komt hy oan hwat kostbers dat hy bidjerre sil en brekke mei syn ûnforskillige hurde hannen.

[p. 242]

‘Ik wol it witte,’ sa ferget hy har.

Dan seit hja en hja is dea yn ein: ‘God sels hat it my sjen litten.’ Hy is efkes stil.

‘Ja, dou bist ek noch fyn út 'e hûs wei,’ seit er dan, heal forlegen.

Dan hâldt er him stil.

Wûnderbaerlik fielt er him. Hy wit ien ding fêst. Har eagen hawwe har macht oer him forlern. Hy hoecht har net mear to traepjen út forwar. Hy wit net, hoe't hy it nou oanlizze sil.

‘Ik soe dy helje,’ seit hy nochris.

‘Mar nou kinst my mear as slite?’ freget hja.

‘Om 'e miter net,’ seit hy foars, ‘dou bist myn wiif!’

‘Mar ik haw huorke,’ seit hja en brûkt mei sin it wurd dat al har sûnde en skande bleatleit. ‘Ik haw forgetten dat ik dyn wiif wie. Dat God ús boun hie en dat ik bern by dy hie.’

Hy andert der net op, seit allinne:

‘Kom mei, ús bern wachtsje.’

En dan gean hja togearre it fjild yn. De âlde Heit sizze hja noch goendei. Hy sjocht harren efternei.

‘Heare, Heare....,’ seit hy. ‘In bern fan in oaren ûnder de skelk! Och, meitsje Jo it dochs noch foarinoar. By Jo is neat ûnmooglik.’

Hja binne weiwurden efter it hege noat.