De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 239]

Hessel Miedema:
Pieta.

Nim my ek wei myn God -
myn taek is dien en 't is sa swier
om hjir allinnich oer to bliuwen - 't wie
myn soan dochs dy't
sa wyt hjir yn myn skurte leit.
Nim my ek wei myn God -
ik bin nou like nutleas as
dit skeinde lichem - och,
it is sa wiet fan bloed en swit
en fan myn triennen. Mar
't wie dochs myn bern, God, en
hy wie sa jong.
Nim my ek wei myn God -
hwant as ik libje kin ik oars neat mear
as tinke oan myn soan dy't Dines wie,
hoe't er as jonkje mei syn greate eagen
my oanseach oft er sizze woe -
hwat is mem jong en helpleas,
sil hja dit alles drage kinne?

mar ik bigriep it net.

En hoe't er letter faek ynienen
sa wyld-wanhopich stoarje koe
as socht er help by my - syn mem -

en ik bigriep it net.

En hoe't er hjoed - oan 't krús - noch ienris mei
syn brekkende eagen mines socht
as jildde 't ‘lama sabacthani’ my -

ik haw it net bigrepen.

Nim my ek wei myn God -
hy hat syn taek op 'e ierde nou folbrocht,
it is nou dien, Dyn soan
is nou dêr boppe wer by Dy,
hwat haw ik hjir dan langer noch to dwaen
as skrieme om myn soan
sa wyt hjir yn myn skurte? -
Nim my ek wei myn God -
nim my ek wei....