De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 175]

T.A. Brattinga:
Elegy.

I

Wiid is it lânskip en de bergen heech
in fûgeljong skreaut en slacht omleech
yn 'e kloeren fan it mikerjende rôfdier.
Stil is it nou, sa stil, - fier
en wiid en heech. Droech is it gers
en goar de flakte. It slachtsjen is in werze,
it slachtsjen fan it jonge bist.
Hoe lang haw ik hjir west?
Strak sil ik bloed op 'e ierde fine.
Hjir rydt gjin trein, gjin auto. Der sline
inkeld slakken, fize stripen oer 'e g'roun.
It ein is noch sa great, en foar 'e joun
soe ik myn thús birikke. Freon
yn 'e stêd, hjoed is it sneon,
en snein soe ik by dy wêze.
It ein is noch sa fier.
Soe it bist ek to folle bliede?
en soe de ierde sa'n toarst wol ha?
Wiid is it lânskip en de bergen heech.
Gjin fûgel âllet. Reinwetter falt omleech.
Grize, grize kriten. Freon
yn 'e stêd, hjoed is it sneon,
en snein soe ik by dy wêze.

II

Hwat is dy kaert swart omrânne -
stjûr net dy idioate keppels kaerten
op my ôf dy't as swarte gefaerten
fan baltende bollen - ja! ik wol wol forgean!!
mar lit my ien sekonde stean
om to sjen oft myn wei neifolgber is;
dan sil ik sjen dat alles, alles mis
west hat: ik wie net it ranke hart
dat op 'e weagen fan 't libben dounse hat,
en skeat ek noch yn 't sûndige dounsjen to koart.

[p. 176]

 

Sil ik dy ek sa'n kaert stjûre, freon?

 

Hjoed is it snein; en juster wie it sneon.

 

De dea seit: dit is de ein.

 

Ik kin my sels net iens formoardzje, útsein

 

mei dizze kaert, sels skreaun, de dei nei sneon.

 

Dan sil ik net langer mear bistean,

 

dou mienst: ik bin dea;

 

ik bin ek dea; allinnich myn lea

 

wachtet op it dier dat my frette sil as brea,

 

brea foar wylde dieren

 

brea foar wylde dieren

 

brea....

III

Ik wist it libben nea sa tear as hjoed
nou't bloed fan 't selde bloed my is ûntfallen.
Ik wist it libben nea as hjoed sa djûr
nou't alle stoarm yn dizze nacht my is forballe.
De nacht is stil, alles wachtet op 'e moarn;
de minsken sliepe; op hwat kin ik oan
dat moarn de sinne skine sil?
Ik wit, yn dizze nacht is frede op til
lyk as by Kristus' berte to Bethlehim.
Marije wachtet en wekket oer him
dy't nei dizze nachten de frede bringt.
Moarn komt de dei - it drokke skreppen?
Sille de machinen bromme en opljeppen
de jonge jonges sjonge? Wachtsje,
seit de nacht, ik sil dyn leed forsachtsje.
Mar de dea ken gjin pardon;
alleman komt foar it driigjend peloton;
elk skot lit ús de driging fielle.
Ik freegje my hoe't wy dat drag'e sille.