De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 145]

A. Jousma:
Keningsdea.

1

Nou stjert de âlde kening en hy wit,
dat hy nou stjerre sil. Yn skiere hal
rêst hy op 't klamme bêd; syn rêsting is
nêst him in sielleas liif; syn hân, dy't al

syn fijnen bûgen die, is nou ûnwis
en taest, oft hja it swurd noch gripe wol.
Op 't feale skyld gniist yn de tsjusternis
it wapendier: bilaket it syn fal?

De ûre komt, dat al hwat libben hie
ta oantins wurdt, in skyn, sa faei en fier,
al heal forgetten, dochs sa frjemd bitroud.

De ûre komt, dat eigen wapen jowt
oan eigen bloed de frijdom, foardat swier
it stjerrend hert syn lêste slaggen docht.

2

Komt nou de nacht net? Wurdt de lampekroan
net goudich waerm? It skaed net djipper swart?
Riist út dit tsjuster, dat him drig'e hat
mei neare drôge, jit in nije moarn?

Is dat de harp net? Foeget harpetoan
by 't deadsbêd fan dyn âlde kening, bard?
Ik hear dyn lûd wol, mar myn hymjend hart
is fol fan pine en giet sa heftich oan.

‘Op, kening, op, jit ienris út dyn rêst,
dat dy de swurdbreid alle pine dwêst.

Fljoch mei Walkyren nei de Goadelannen,
lâns wolkens, read fan lôge en fan brannen.’

‘It... swurd?’ En taestend ha d'ûnwisse hannen
it gouden swurdkrús foun en dêrop rêst.

[p. 146]

3

De moarntiid gluorket, mar foar him net mear,
Hwaens deademasker fan it wite ljocht
mei sêfte hannen lein wurdt, dat it mocht
wer 't antlit meitsje lyk it wie alear.

De keningsmantel dekt opnij syn hear,
nou 't swurd syn lêste bloed'ge plicht folbrocht.
Dekt ek de woune. Nêst it bêd stiet rjocht
de bard en linet roerleas op syn spear.

In libben lang wie hy syn hear in skyld
en song foar him syn harpelieten wyld
en hoede al syn wegen mei syn swurd.
En nou't de siel wol feilich droegen wurdt
lâns Bifröst's brêge en de wolkewei,
nou eanget hy de kille en deade dei.