De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 129]

[Nummer 5]

G.N. Visser:
Trije oersettingen nei Augusto dos Anjos.

Iensumheit.

In sjamme allyk, dy't yn in woast en skier
Aliensum lân syn lêste taflecht sochte,
Waerd efter grêven feal ik iepenbier,
Gyng nei dyn doar, dat ik dy groetsje mochte.

't Wie kâld, mar as it wyntsje net wiswier
Dat koelens bringt nei't gleon de sinne ljochte. -
Né, 't wie sa kâld, dat ik in limmet glier,
In blinkend slachtersmês to fielen tochte.

Mar dû hiest gjin bigreatsjen mei myn smert
En ik gyng fuort, wêrze en skou by allen.
- In kiste dêr't in lyk yn leit to stjonken -

En ik gyng fuort, in bonkerak, oars net
As tanich fel, toar parkemint om 't holle
Neare gerammel fan myn tryste bonken.

Intime strofen.

Sjuchst wol, net ien op 't tsjerkhôf wie der by
Doestû dyn lêste dream big'roefst, allinne
D' ûntankberheit, dy swarte partnerinne
Dy't altyd by dy is, dy folge dy.

Wen oan 'e weaze alfêst, dêr moatst dochs hinne.
De minske, dy't yn ierde' woastenij
Mank bisten libbet - nea sil er partij
Sûnder sels bist to wurden, wêze kinne.

Nim lúsjefers, in sigaret, stek oan!
De pea fan hjoed dat is in rachel moarn,
Deselde is de hân dy't flaeit en toarket.

Hat immen faeks bigreatsjen mei dyn smert,
Toarkje op syn leffe hân, bitrou him net,
Spui op de mûle dy't dyn mûle snoarket!

[p. 130]

Sonnet.

In lyk ús Heit, syn eagen dof en forglêze
en de lippen dy't ik patsje in deadlike greide
fan micro-organismen, woeker dy't wreidet
oant wrak wurdt it fleis om gêstjend as sider to wêzen.

O hurd Biwâld yndie, dat de minske en de wêrzi-
ge Hydra bynt oan ien hurde Natûrwet beide
en de mars fan 'e molekulen rigelet mei de
ûnsteurberheit fan in klokwurk, net to bilêzen.

In lyk ús Heit, en de hân dy't ik sa faek patte
tofretten alhiel fan maitsen, as de forrotte
tsizen op Lucullus' wieldedis.

'k Leavje ús Heit yn 't grimeljende ûntbinen
wylst necrofage bekken ivrich him sline
en modder syn infekte tekken is.