De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 89]

Jan Wybenga:
Reisnocht.

As blide bern sitt' wy togearre
by 't iepen finster fan de serre
nei 't feest fan it stasjon to sjen.
Wy kinn' it treine-oargel hearre:
de mole fan it reizgjen draeit,
flagen ljocht stean' op 'e dakken
en oer de nael forriist in strakke
beam fan reek, dy stil forwaeit.

Boartlik weevje ljochte stippen
yn de hernen fan har eagen,
oer it roune fan har lippen,
en hja priuwt it swiete ljocht,
de likeuren fan de fierte,
en bigjint in blauwe tocht:
bylden sjitte as fjûrwurk iepen,
bosken, marren, stêdden, stinzen
striele en dôvje yn har tinzen,
ear't yn 't suverst himelblau
boarst de wiffe dreamballon.

Eltse trein bliuwt earne stean.
't Oargel swijt op it perron.
De flagen sliere fan 't stasjon.

Si' wy bitelje, lea, en gean?