De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 80]

A. Jousma:
Redbad, it bern

1

Doe libbe 't bern, dêr't ik jim nou fan sjong:
syn hert wie sêft, syn each as sinne blier,
syn lea as fan in jonge god, syn hier
as sulver, dêr't in sinnestriel oer gong.

Soms is it my, as hie 'k him kend, sa jong.
sa bloun, fris as it deiljocht, moarntiids ier.
As giene wy togearre ûren fier,
wylst prille maitiid yn 'e beammen hong.

It wijde wâld sjongt yn it sinneljocht
mei tûzen stimmen, nea hearde ik it sa.
Wy dreame fan Walhalla's g'oadelân.

Myn eagen hawwe swijend sines socht:
dy stoarje yn langstme nei de kimebrân
en Balder's namme lúst'ret er my ta.

2

Hwannear hja sprekke, wyl't har mantel wiid
waeit op 'e wyn, de preesters fan de God
oan 't swarte krús, tomidden fan de spot
fan fûle kriichslju, dy't de reade striid

wol leavje as in wyld en wreed genot -:
en as dan stadichoan de stilte gliidt
oer 't roerich folk, dat om it bitter lot
fan de Rjochtfeardige rout -, dan is er bliid.

Hy leavet Him, de Krúsling, hwa't de pine
fan wrede spikers skuort troch teare hannen
en fuotten, wylst hy yn syn need net wit

hwerom syn Greate Treaster him forlit:
stjerrende stim yn ljochteleaze lannen.
‘O Kristengod, lit my Dyn ljocht biskine’.

[p. 81]

3

‘Earwearde hearremyt, dy't ienlik wennet
yn 't wâld en mear fan wrâld syn wêzen wit
as folle oaren, siz m' allinne dit:
‘Hwa is dyn God, dy't men mei krúsdead leannet?’

Hwerom mei stikels dan him kroane en it
forflokte hout him jown ta troan en sit?
Fordraecht in God, dy't minsken wurde lit,
dat hy forhune wurdt fan hwat hy bernet?

Ik haw him leaf. Hy hat sa helpleas lit,
mei bloed bismodze, in offerdier foar ús,
yn machtleasheit biklaeid mei greate macht.

Sá leaf, dat ik by tiden net mear wit,
foar hwa myn hert mei mear forlangjen slacht:
foar bloune Balder of de God fan 't krús.