De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 46]

U.J. Boersma:

Confessio.

Wol is de Dea de ein net; gjin izich
ûnwerroplik Neat kin stean
as útsjoch nei 't wurch swalkjen lâns dizich
paed, mei folle leed ta lean -

Noch ek bigjin allinne
fan heger lok en boppe-ierdske steat -:
Koe men de lêste eangst mei dizze dream oerwinne
hwerom it libben hjirre jit sa fûl bigeard?

It Libben sels, yn grinzen net to heinen,
weaget ús bert' en dea yn wider wielings wei -

Strak is dit skouwe hert syn greatste striid ûnttein en
giet dizz' lêste freon, bitrouwend, nei! -

Ahasveros.

Ik rin de stille strjitten lâns

en sjoch de finsters ljocht;

dêrefter spilet elk syn stik:

de rol dy't it Lot him socht -

Ik gean as wie 'k in frjemdeling,

de eigen doar foarbij;

de nacht is treastlik, kalm en koel

en nimmen wachtet mij -

Hoe lang sil jit yn tsjusternis

myn hert sa iensum gean?

It kloppe faek om hâld en hael,

mar nimmen woe 't forstean -

Dêr slacht in doar, de lêste ljochten dôvje -

Oan 'e ein ta iensum, sil ik eigen wegen gean.

[p. 47]

Ofrekken.

Gean fluenske ‘moaije’ wurden
dy't feal oerklaeije wêzens glâns -
Ik haw forlet fan kleare, hurde,
jow flokwurd en satyre nou in kâns!

As ik net leavje mei, dan sil ik haetsje
al hwat my ienris nei oan 't herte lei:
mysels it meast - en dan dy staesje
fan húchelders yn eineleas g'eklei! -

Hwa skrillet foar morele konsekwinsje,
dy't bitterheit oant yn 'e siele krong?
Hwa't útsjoch mist oer alle grinzen
Sil dy noch eangje foar de deadesprong?

As mei my stjerre koe foargoed
ál tinken oan forline of hjoed....

Grins-slûker tusken Nou en Ivichheit:
dyn libben hie gjin story-kwaliteit!