De Tsjerne. Jaargang 6

[p. 361]

D.H. Kiestra:

Krystliet.

Kristus is berne
ienris lang lyn,
de stâl is der jitte,
kom yn, kom yn.

De stâl en de krêbbe
en lampeskyn,
it fé stiet to eagjen,
kom yn, kom yn.

De Mem en it Bernke
fan lang forlyn,
hja binne der jitte,
kom yn, kom yn.

Under seil.
In widzeliet.

Wachtene dy in skip
en kimen, blau en djip?
En nou ûnder seil?
Alle lok en heil!

Riist in eilân op
út it kroeze sop
earne blier en rein?
Alle lok en sein'!

Bidet yn har stins,
in prinses har prins,
roazen yn it hier?
Alle lok en tier!

[p. 362]

It kamiel.
Nei in âlde print.

Seldsum ûneachlik djier,
sa rûpsk en goar yn it hier,
mei dyn mâlle sânwâddersfuotten,
en dan dy gedrochtlike bult,
hwat lûkt my dochs oan yn dy?
Is it dyn great geduld?
Is it dyn sterk formogen
om alle ûnfoech to fordogen,
barnende sinne en 't gewelt
fan sânstoarmen oer de woastine
as minsken noch skûl by dy fine?
En dan wer de nachtlike kjeld,
dy't, oerrompeljend op jimme wei,
gearswart mei de gleone dei?
Gjin iten en drinken meast,
skutte, noch skaed, noch rêst,
tôgjend in swiere lêst,
dou biste alles treast.
Hwat wûnder, it drokke gedoch
fan de keapstêd giet by dy troch,
hast wêzenleas stietst derby,
mar dochs altyd, altyd! hoe traech
dyn grize eachlidden ek geane,
de kop sa foarút, skraech
omheech, as lúst're binnenyn
in frjemd formogen hiel fyn
en fier foarby libben en lot
op de oäse fan God.

De kinkhoarn.

De sé rûst yn 'e kinkhoarn.
Fan fierren wei moat it komme!
Wie God as de wyn deunby,
Mar ha wy it harkjen forsomme?