De Tsjerne. Jaargang 5

[p. 357]

Willem de Jong:

Oantins.

Haw ik dit gea net sjoen
yn in foartiid, fol griene tsjoen?

Fiere geroften wynd'rje my oan
fan bern, boartsjend yn 't sân;
skimen, hoe bitroud binn' se my!
skouwe yn rigen foarby,
skaedzjend tsjin readzjende kimen,
efter weagjende fjilden fordwinend;
der is in lean' op in moarn
en in wite wente dêroan,
der is in fier spjirregerûs
om it hieme, fredige hûs,
in greide mei gieljende reaken,
in needrige toer as from beaken
en in rizen en sinken fan dingen
en wêzens op jiergongs wintelingen;
hear 'k oer de klingen net kommen
in klokkegegalm, in sjongen,
in wyn, fan leafde bifongen?
't is in holle wei op in joun,
in hiem, in iepene groun,
't is read en grien,
hat jimmer bistien.

Dyn byld riist út tidene skaden
en giet lâns wachtsjende paden
syn sierlike, leaflike gong;
du bist ûnforgonkelik jong,
driuwend op in kleurige floed
fan juster en hjoed;
dû nêstelst yn 't skym'rjen,
de nacht draecht dyn mym'rjen
en de moarn springt op fan dyn sjongen;
hagen en gêrs kenne dyn gongen,
en ek de beammen, de âlde, witte fan dy,
en heuvels en wjitringen sprekke fan dy.

Myn hert wit net hwer't it bigjint;
ik haw dy al ieuwen bimind.

[p. 358]

Oertocht.

Tinke, né net tinke,
mar teisters delslaen,
eagen tadwaen
en dyn mûle oerjaen;
tinke, né net tinke,
mar grins trochstjitte,
nei fierten
weagje, streame litte;
tinke, né net tinke,
mar winne it lân
fan gouden brân
en 't poarp'ren strân,
toevje' yn geaën
mei blauwe sealen
en 't koar fan gealen,
toevj' oan seamen
en oan wetter, libben wetter,
en forjitte it alearen
en net witte
fan in kearen
(o, in kearen!)
letter, letter.

Dû hast dyn eagen sletten;
wy driuwe oer de swetten
yn it dûnker
nei it wûnder.