Krityk yn it koart:
Dobbeljen mei wurden.
Ale Brouwer: ‘GRIJS GEWETEN’, L. Stafleu, Leiden.
Hwat mient Ale Brouwer mei syn ‘Grijs Geweten’? It titelfers kin jin oer dy grizens gjin klearrichheit jaen, allinne leart men der út dat er, sûnder syn gewisse to biswierjen, Adriaan Roland Holst ryklik ticht yn 'e bûse krûpt:
Alleen de zee, de regen en de winden
zingen voor mij hun eens gegeven lied;
ik berg mijn denken bij hun oud verdriet
dat was en is en blijft bij de beminden.
Ienkear wurdt it Grijs Geweten by de namme neamd:
Zo ging ik om totdat ik werd geboren
in 't binnenst duister van een hete schoot,
waar ik verstilde toen van stoot na stoot
hetzelfde rhythme doorklonk in de morgen.
Dan is het hart zich met de dood gaan meten
en met het leven dat van verre klonk:
de daad werd meester met de eerste dronk
En ik de naklank van een grijs geweten.
It rym, sagoed as it forbân (dat lykwols gâns hat fan in needforbân) ergeret jin, dat er net ‘geboren’ mar ‘geborgen’ waerd yn 'e biwuste (of, mei't it poëzij oanbilanget, ûnbiwuste of ûnderbiwuste) skerte (miskien wol de skerte fan it ûnbiwuste sels, mar der binne oanwizings fan taestberder bidoeling). By einbislút let it ek in bytsje: haedsaek is dat de dichter him roeikje lit op 'e klanken, lyk as wy dat diene doe't wy it wûnder fan 'e fersklank ûntdieken, en mienden oan dy klank, mei hwat dizenige associaesjes der by, genôch to hawwen. Dat de lêzers by soks hiele oare associaesjes krije, kin minder skele:
Hij is de dromer van de witte nacht
die buitengaats ter wereld werd gebracht.
Hwa't him wol bigrypt, en fiks biskied wit to jaen, is dichter's mem. Alteast as wy him foar deselde oansjen meije as
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd