De Tsjerne. Jaargang 5

[p. 244]

Marten Brouwer:
Beatus ille.

Syn heit wie in skoalmasterke, sa'n ien fan de âlde stimpel:
strang, in griizjend burd, fjirtich jier âlder as hy.
doe't er to wrâld kaem forfear mem nei de himel
hy nei de hel, de hel fan de maetskippij.
heit hat er memmeleafde, waerme feiligens, nea net om frege

hy wie to forlegen.

Maten hied er net - hy wie iensum en woe dat ek bliuwe
skou as in lyts lyts hartsje, fongen foar Artis
it krûpt djip wei, bang fan de lju dy't laitsje en neipiuwe
hy wist net dat sa'n forlittenens alhiel net apart is
hy groete se net, de iensumen dy't dwale oer alle wegen
hy wie to forlegen.

De fammen mannichfâld yn alderlei soart en forskaet -
men hoecht net in finger to roeren om tsien, om hûndert to krijen
en great wie syn langstme nei mear as meilijend praet
nei sêfte hannen, streakjend oer syn sombere swijen
nea seach er lykwols de glâns de glâns fan foreale egen
hy wie to forlegen.

Mar dy't him delsketten ha - hy hie de pook yn 'e hannen
en op syn lippen stie skom - dy witte it net
en wy witte it net en gjinien yn al dizze lannen
hy glimket as er ús bidden heart
hwant om as hy to kuijerjen mids de ing'els omhegen
binn' wy to forlegen.