De Tsjerne. Jaargang 5

[p. 218]

Inne de Jong:
Kwatrinen fan Omar Khayyam.

LXVI

De swietrook fan de roazen tynde swier
Oer 't bloeijend tún, in simmermoarntiid ier,
Doe song in geal: dit stuit komt nea werom,
Gryp dan dyn lok en sykje it net sa fier.

LXVII

En altyd hear ik wer deselde klachte:
Dit is de man, dy't sede en wet forachte.
Ha jimm' dan, hill'gen, sels nea slimmer dien,
As mei in leave faem en wyn oernachte?

LXVIII

Dêr't nou de jonge liuw to âljen stiet
Song jager Béhram syn oermoedich liet.
Doe rekke er sels yn 't net, en wylde bisten
Trêdzje oer syn stof, dat yn 'e groun forgiet.

LXIX

It libben fljocht, myn freon, de ein komt fêst,
Ofstû yn Babyion of Bagdad stjerst,
Klink dan en drink, hwant nei ús giet de moanne
Syn iiv'ge gong yn ûnforsteurbre rêst.

LXX

D' ierde sil stean, ek neidat wy fordwine,
De takomst sil gjin spoar mear fan ús fine,
De wrâld sil sjonge en bloeije sûnder ús,
Lyk as hja sûnder ús song yn 't forline.

LXXI

O, al de herten, dy't sa optein songen,
Hoe binn' hja fan de greate jager fongen,
De moaiste lippen yn de groun forgien
En 't hearlikst hier mei slyk en modder mongen.

[p. 219]

 

LXXII

 

 

 

De dea, dy dôvet ek de klearste eagen,

 

En fan de tûznen, dy't fan ús forteagen,

 

Komt der nea ien werom, gjin teken en

 

Gjin wurd fan hwat oan d' oare kant hja seagen.

 

 

 

LXXIII

 

 

 

De romer noeget, freon, it sil dy spite,

 

Sa faek ast weg'erst yn in wrange rite:

 

As yn it roazetún de geal sa sjongt,

 

Soestû dan sûnder wyn dyn dagen slite?

 

 

 

LXXIV

 

 

 

Myn kante lea, it sjongen fan myn bloed,

 

Myn antlit, kleure mei de tulp syn gloed,

 

As 'n beam myn stal - en dochs de bange frage:

 

Hwerom hat God my nei dizze ierde stjûrd?

 

 

 

LXXV

 

 

 

Bitink, bistû yn mienskips netten rekke,

 

Dat party lju har wurd en trou dochs brekke,

 

Wantrou de measte freonen, mij har praet,

 

Hwant as it knypt, litte hja dy forrekke.