De Tsjerne. Jaargang 5

[p. 191]

E.B. Folkertsma:
Omtrint.

Jai Ludinga, hwerom hâldstû net op my to forfolgjen mei forwiten en bikentenissen? Fornederje dy dochs net langer foar my. Ik bin net skuldich. Ik wol net skuldich wêze. Wol foar God en syn hillige ingelen, mar net by dij. Lit der dochs ien skepsel wêze by hwa't ik net yn 'e skuld stean. It moast út tusken ús. Ik koe dy net lokkich meitsje. Dat witstû likegoed as ik. Lit my dan yn myn wêzen. Bistû ea by my oan 'e krapper ein kommen? Haw ik dy eat ûnthâlden: tagedienens, lof, hulde, seine, dat dy rjochtlik takomt? Kin ik it helpe datstû dat allegearre noch earliker opnaemst as ik it bidoelde? Miskien wie it noch wol goed kommen, as ik dy sa heech net hawn hie. Mar hoe koe ik dy leger hawwe? Dat haw ik bisocht; dû twing'st my ta de bikentenis. Ik haw sa skeamel west, dy bitraepje to wollen op itjinge net fornaem is. It is my net slagge, hwàt fan soks to ûntdekken. Dyn goedens, dyn trou, dyn adel, dyn frommens, ik moast se alle kearen constatearje. Dat koe ik net úthâlde. Ik hie dy omtrint leaf. Ik doarst dy net leafhawwe. Ik wist, myn leafde soe ien greate, ellindige ôffaller foar dy wurde. Jai, dû bist to goed foar mij. It soe in banaliteit wêze, dizze bikentenis, as it ûntskuldiging bitsjutte moast. Mar ik ûntskuldigje my net. It hie ek neat let, astû my mar net bêst hawwe wollen hiest. En yn 'e leafde bin ik net op myn bêst. Né, dû hast my nea bipreke en bimastere; it wie gefaerliker. Alles yn dy, alle goedheit, alle trou, alle leafde forlange dernei. Krekt hwatstû open djipsten leaf yn my hiest, woest better hawwe. Dû woest my net nimme sa't ik bin, mei al myn lek en brek. Dat koe ik net fordrage. Fan elk oar minske hie ik it hawwe kinnen; fan dij allinne net. Hwerom moast ik fan dij ek safolle bigeare? Hwerom koe it mei minder net ta? Minder? Ik haw soarch fan mear. Hwerom moasten wy elkoar op it uterste fergje, elk foar oar: dû om my better to krijen en ik.... Ja, hwat woe ik? Wie it myn doel, dy minder to meitsjen? Of èk better, noch better? Ik bitiis mysels yn redenaesjes. It is fansels folle ienfâldiger, it moat sa ienfâldich mûglik wêze. Frou, forfolgje my dochs net sa. Ik wol minske wêze, hiel sljochtwei minske, mei streken, mei ûnbitrouberheden, mei brekken, mei sûnden, mei avontûr en ek noch mei in pear deugden.

[p. 192]

By dij dochs woe ik komme sa't ik bin. Binne der noch gjin plakken genôch dêr't men better wêze moat as dat men is? Bigryp dan dochs, dat ik dêr myn nocht in kear ôf haw. Ik wol sûndaer wêze, sûndaer en oars neat. Tominsten by de faem, tominsten by har dy't men leafhat. Mar dû woest my held hawwe, en dat wolst noch. Der mei neat oan my mankeare. Hweròm einliken net? Hwerom moat ik altyd like edel wêze? Och fanke, ik dooch net foar toanbank fan stalen noch foar ideälistyske en sels net ienris foar christlike modeshow. By dij kin ik gjin publyk persoan wêze. Is it dy nou wier ûnmûglik, my hwat minskliker to sjen en nim my sa't ik bin: in wêzen hiel gewoan, in skepsel op 'e kweade nei held en op God nei great? Mar fansels, by dij wist ik dat sa lyk net mear. Dan hie ik idelheit en dû macht genôch om myn forbylding geande to meitsjen. Né, dochs net, ik haw it rjocht net dij to biskuldigjen, myn idelheit rêdde it allinnich wol op. Likefolle, mei dat al naem ik it dy alle kearen tige kwea. Ik miende dat ik to greatsk wie om idel to wêzen, en dy illusy ûntnaemstû my. En ik koe it bikeapje mei iensumheit. Hwat ik by dy socht, och, it wie sa'n sljochtwei bytsje: hwat treast en hwat blydskip. It is allinne mar, dû hast my to folle jown en sûnder it sels to wollen of to witten, my heechmoedich en iensum makke. O, dat jimme sokke ûnskuldige forliedsters wêze kinne, hwat moat ik dat by tiden haetsje. Koe ik dy mar biskuldigje. Dû hiest my lyts hâlde moatten, my ûntdekke moatten oan myn sûnden, my net foar fol oansjen moatten, om my g'limkje moatten. Hwat haw ik wol fan dy hâlden, skruten en stil nouris, wyld en wûnder en bolbjirken dan wer. Alhoewol - of haw ik dit brief allinne skreaun om dij to biskuldigjen? En sykje ik der fiersten to folle efter en hast dat allegearre hielendal net dien, mar sa minsklik en gewoan mûglik tsjin my west en my hielendal net bilangryk foun, my allinne mar leafhawn, leafhawn sûnder euvelmoed? En is it by einsluten rjochtoarsom: datstû mij net better bigearste, mar dat ik yn pleats dij better hawwe woe, moaijer, heger, edeler; datstû gjin god wêze mochtst, mar ik wol? Mocht it sa wêze - ik wit it net mear, salang haw ik wol mimere en tocht en redenearre - forjow my dan. Mar forfolgje my net langer. Hwat ik noch al wit, it lêste: dû kinst forjaen. Dat is yn alle gefallen dyn greater rjocht boppe mij, en dêrom doar ik ek sa frij wêze dy to seingjen en dy heech lok to winskjen en dy to tankjen foar alles.

Rudmer Burmania.