De Tsjerne. Jaargang 5

[p. 161]

R. Ditman:
Ingeborg.

‘Ja?’.... ‘Ich verbinde’. Leaf klonk har stimme troch fan de oare kant fan 'e tried. Dan it sleauwe petear oer dit of dat, ûnnutte saken. - ‘Ja?’.... ‘Ich verbinde’. Ik mocht graech telefonearje, en it waerd my klear, dat it hieltyd mear wie om dy stimme as om it petear sels. Faken al grypte ik de heak as ik oars mar tsien minuten hoegde to rinnen. ‘Ja!’.... ‘Ich verbinde’. It klonk as in suvere wetterfal en it hert streamde my der fan fol mei in sêftere fieling.

It libben wie oars net sa licht. Alles styng nou op 'e wankele kant. It front stie op brekken en de nachten wiene sûnder sliep. Uren oanien rrrrr, rrrrr, rrrrr, fan heechwei to hearren yn 'e kelders. En oerdei it slaefske wurk, it minste foar ús útlânners. Ik ha noch foar, dat ik privé op keamers wenje, mar dat ek o sa wif de lêste moannen, al trije kear hússiking hawn. Myn hospita wie der al pasjinte fan wurden. Lokkernôch ha se neat fine kinnen. Mar it moat wol west ha om it feit, dat ik noch al contact hie jouns mei de sweevjende kliber útlânske studinten, Hongaren, Italjanen, Slowaken, in hûngerich stel ‘sympathisanten’, mar ‘fortocht’. Hoe't hja it witte, dêr hwat efter sykje?

't Is oars de minste oarde net yn Dútsklân op dit stuit, Heidelberg. Praktysk neat bombardearre, alteast yn 'e âlde stêd, en men biseft sa'n foarrjocht. Fan datoangeande ek de taflechtsoarde fan allerhande dûbelhertige eleminten as dêr binne: Vittorio, de ivige studint, Klaus, ynvalide fan it Eastfront en Marjan, dêr't nimmen fan wit hwer 't hja wei komt, of hwa't hja is. Der wurdt yntrigearre yn lyts formaet, en men fynt jinsels in hiele Pyt, en de Gestapo lit it gewurde.

Op in soele Augustus-Sneintomiddei leine wy hwat brún to bakken oan 'e kant fan 'e Neckar, sa nou en dan ris de moed opbringend en nim in dûk yn 'e rivier. Ynienen fornim ik by it oan lân klimmen, dat ik ûnachtsum myn polshaloazje net ôfdien hie, dat net waterproof wie. De earste reäksje wie, it ôf to dwaen en iepen to heljen, om it sa op in gausten droegje to litten. Rinne woe it lykwols

[p. 162]

net mear. It makke my noartich. 't Petear woe net rinne en myn eagen founen hwat fordivedaesje yn it taksearjen fan in ivich moai jongfaem, dy't har lei to fornoegjen yn har sûndich flesk, bleatjown oan 'e blikkerjende sinne. Ungemurken rôlle ik har kant út en doe't hommels ús eagen elkoar metten, bigoun ik it petear mei de frage nei in haloazjemakker yn 'e buert. 't Petear flotte bûten roai. Nei hwat algemiene flirtations fan wjerskanten hwat yn-freegjende boarterij, en ynienen hja: ‘Ach, ja, was ist das Leben.... nur Augenblick’.

It waerd in ôfspraek. De oare Sneintojoune foun ús togearre yn in bioskoop, dêr't my de namme fan ûntsketten is, by de Spaenske film ‘Alcazar’.

Wy krigen inoar leaf, in faei momint. En ik haw har leafde preaun, great en geweldich, en de boskgroun by Heidelberg dy wit derfan. Ingeborg.

Mar op in stuit wie hja fordwoun. Op in Sneintojoune sieten Marjan en ik op it terras fan in midsieusk herberchje wyn to drinken en ynwurch to praten. Yn stille iensens trêdden hwat pearkes foarby, genietsjend fan de koele jounwyn en inoar. Mar doe, in skelle stimme. Om 'e hoeke, sa'n tsien mânlju, froulju, yn 'e pas, dêrefter in wapene soldaet. ‘Hwat 's dat?’ liet ik my kjel ûntfalle. ‘Och was, hab'n vielleicht zuviel gesagt’. Ik koe yn 't twiljocht gjin trekken ûnderskiede.

De oare deis wie it by de telefoan ek hwat foroare. Fan 'e oare kant lei nou hwat in heaze âld-fammestimme de forbining.

In pear jier nei de bifrijing ha 'k op sakereis nei München in wykein rêst holden to Heidelberg. Doe't ik fan 't stasjon om in hotel skille - wèr deselde stimme: ‘Ja?’.... ‘Ich verbinde’ - en der wie in weromkennen, even mar. Op myn forhearde fraech, hoe't it gie: ‘Was ist das Leben nòch? .... nur Augenblick’.

Wy ha de Snein to'n ein brocht.