De Tsjerne. Jaargang 5

[p. 159]

W. de Jong:
Trije gedichten.

Bihoede bloei.

It tek, it read' en sêfte,
slút oer dyn bêd, nou't alles rêste
moat fan 't ûnbigrinzge bloeijen;
ek dyn hearlikheit wurdt bêdde
yn it dûnker fan it ûnbikend domein,
en efter read gerdinereach
teisters teare oer dyn each,
giet dyn amjen, binn' dyn roersels,
is it frjemde, argeleaze bloeijen.

De nacht dekt dy soarchfâldich ta;
de beammen bûge, hoeden soeijend,
as goede wachters oer dyn bloei.

Dû bist folslein biskerme.

Ik hâld de wacht en weitsj'
en toevje, oant mei 't lemieren
fan de dei stille dieren
komme en dy hulde bringe,
as de kimen fjûr yn ha
en dû silst ûntspringe
yn sierliker en ljochter stal.

Nacht oan nacht foegje oan dy ta
Nije hearlikheden sûnder tal.

It wachtet.

De keamer harket,
read stean de muorren to wachtsjen,
read stiet ek it ljocht;
en oani 't lewant keart nei de doar ta
it antlit fan dy't dy brocht
en groeijen sjoen hat;

[p. 160]

 

dyn hantwurk leit ré,

 

dyn stoel stiet op it sté,

 

de blomstallen rekke.

 

 

 

Dyn fuotstap - dyn fuotstap!

 

 

 

De wanden wike;

 

de klok hâldt de siken yn.

Arcadie.

Oer 't gea de joune leit;
feinten en fammen
boartsj' yn it reid,
lústerjend nammen,
sêft laitsjend, lokjend,
fanside yn skûlen
prot en stiif wrokjend,
mar mei fochtige mûlen;
trinten wiuwe de plommen,
eigenaerdich geurje de blommen,
de leaven haww' in nuvere glâns;
en al d'iggen lâns
jowe har del, hja
dy't it woun ha,
en oan de seamen rêste
dy't it foun ha,
en oer de gêrzen
en troch it reid
giet in glimkjen,
in rimp'ljen,
dat alles seit.

De sinne giet ûnder,
nou bigjint it wûnder.