De Tsjerne. Jaargang 5

[p. 84]

E.B. Folkertsma:
Prinsesse fan 'e maeityd.

It ljocht riist oer de lannen,
De ierde grienet nij,
De maeityd is op kannen:
Dat komt, dat komt fan dij.

Hwat hert soe langer rouje?
Natûre blinkt nou blij,
De hege hym'len blauje:
Dat moat, dat moat om dij.

De fammen sjonge en raeije,
De feinten nimme har frij,
't Wol alles gean to Maeije:
Dat is, dat is foar dij.

De fûgels tureliere,
De wrâld is ien bliid tij,
De sinne mei dy siere:
't Tilt al, 't tilt al oer dij.

't Docht alles dij syn hulde,
It sein't dy ryk en rij;
Mar hwat is 't bleek forg'ulde:
In skyn, in skyn by dij.

Dyn kroan oer alle kroanen,
Hwat hellet dêr ek bij?
Gjin liet ta balke of hoarnen
Of 't klinke, klinke op dij.

Oan't op in troan fan sangen
Dyn yntocht wêze mei.
Och, dit is mar forlangen
Fan 't hert, in hert, nei dij.

Krysttyd 1949.