De Tsjerne. Jaargang 4

[p. 129]

Fedde Schurer:
Poete maudit.

Kenst him grif, hy wie in eabel rimer
froulju seinen yn 'e skimer
fan syn fersen op
striidbre jongerein yn seal en kampen
droech syn spreuken om as lampen
en syn wurd roun troch de nearste nachten
rêddend ta fortrapen en forachten
as in frijheitsrop.

Kenst him grif, syn namme droech de gloede
fan it moaije, wiere en goede
tsjustre sielen yn
en de nektar, fan dy bloune dreamer
mongen op sa mannich keamer
hja birûze foar en nei safolle
dy't hja stige nei de oerdwealske holle
as in swiere wyn.

Kenst syn boeken - dizze waerme bannen
wiene wol yn wurge hannen
lok en mylde treast
o, de kunst is eal, mar njúr it libben
't hert dat hammre tsjin syn ribben
wylder wol as nedich wie en winsklik
spile oerhearrich, al to ierdsk en minsklik
oproer tsjin 'e geast.

[p. 130]

 

Kenst him net, hy liket dochs dyselme -

 

fan gjin oare tsjoen bidwelme

 

dûzle en waerd er wei

 

roeikjende troch reade deadsgefaren

 

boartsjend boppe wiffe baren

 

state er mei in lofliet op syn lippen

 

hurd en hommels tsjin 'e bline klippen

 

fan 'e Lorelei.

 

 

 

Kenst him? sjoch, de skriuwer fan dy boeken

 

skûlet yn forhoalen hoeken

 

as in ljochtskou beest

 

en syn liet, it ienris wûnderbare

 

driuwt forslingere en forware

 

earne yn token fan in dea forline

 

as in efterbleaune serpentine

 

nei de deis fan 't feest.