De Tsjerne. Jaargang 3

[p. 361]

Willem de Jong:

Jow rest.

Myn lústering forstjert;
gjin griene moarn
sil opgean oer myn hert
dat dizze nacht it dûnker tabiheart,
en alle dagen, alle nachten
fierder sinke sil;
gjin bloei, gjin hearlik blinken
mear yn de bûging fan dyn lea,
gjin mûle, gjin streeljen mear,
gjin tear oernigen.

De lústeringen binne stoarn,
my wachtet gjin iepen moarn.

O, mocht ik sliepe!

Lyts paradys.

In lyts, forgonk'lik hôf
is ús noch litten, lea.
Wòl is 't fan 't donker rotsjen swier
en sykje wy de libbensbeam omdôch,
wòl sinke de strielen djipper wei
en stean de skaden as bange dieren
yn it forflechtigjende ljocht,
wòl binn' de boarnen wrang,
de hoarisonten rea,

mar sille wy, as alles ta de dea keard is,
net ienris noch it libben winne?
earne sil dochs in wjitring rinne,
in skruten, forburgen stream,
in lytse delling amje, fan dreame wyt,
earne sil dochs in skûle lizze,
biskerme fan stjerrend grien,
hwer't wy yn húvring, net to sizzen,
àl wurdende forgean.

Leafste, ien hôf bliuwt jit bistean.

[p. 362]

Pleats.

Ik klopje beevjend oan dyn lûken,
mar dyn skym forhevet him stom yn 'e nacht;
hoeden taest ik d' yngongen ôf,
mar dyn skoattels bliuwe ta,
en dyn wêzen hâldt stoarjend de wacht.

Moat ik jimmer yn 'e sigen omdoarmje,
stomp rinne op dyn slettenens?

Hja ammet yn dyn bline omklamming,
en har foarmen tine skruten
ûnder dyn nigende hoede.

Jow my in needrich sté oan dyn drompel
om to weitsjen, om to toevjen
oant de teisters trilje en de dei ús oerrompelt,
oant de douwen noegje
en ik yngean mei.

Kennis.

De pine wol ik net misse,
mar hwerom moat it lok m' ûntwine?
Nei de stounen fan extase
skrine d' ûren djipper,
groeije dagen ta frachten, amper mear to rissen,
binn' de jounen bitter,
de nachten sûnder ein.

Né, de pine wol ik nimme,
(ik doar net óer to freegjen)
mar lit my ekris út 'e romte libje,
yn it ljocht dat alles is,
jow falleijen, blomte, griene seamen,
dàt, hwat net to neamen is.

Of is dìt earst libjen:
to fielen hwat it libben my ûnthâldt,
nei 't ûngrypbere to gripen?

O frucht dy't my de kennis joech.

[p. 363]

Doarp.

Reade dakken mei heidenske tekens,
skeansakke klinten, gearkringend
om Gods winte op it fordolde hôf;
in tún, forwyld're, mei bimoaze bylden
en in drôf, formôge priëel;
en tusken d' ôfbroaz'ljende hichten
hwat fé, weidzjend yn de weelde
fan griene lichten.

Efter it doarp de sé.

Ofskie.

Hark de hoanne,
en de wyn
dy't oan it finster moannet,
en in skyn
dy't glinstert oer dyn hannen.

Hwerom noch langer yn lannen
to toevjen, foar ús forbean?
Lit my nou gean
eart ús alles ûntdriuwt
yn in gea dêr't it liet forstomt,
en gjin moarntiid mear kliuwt
oer in libben, dat as in bitter forsom
troch de púnfallen waret.

It wûnder is koartammich;
hâld my net yn dyn omklamming
lea, wy moatte keare
om op syn trêd to wachtsjen
fannijs, oant it hommels yn teare
stounen by ús wer oernachtet.