De Tsjerne. Jaargang 3

[p. 324]

Y. Poortinga:
De nacht yn it kleaster.
(Fragmint.)

Alef van Aylva, dy't mei in geheime opdracht fan 'e steedhâlder by Fryslân's séwâl lâns swalket, kloppet op in jountiid oan by it kleaster Mariëngaerde ûnder Hallum. In muonts Sjaerd blykt mar de iennichste biwenner mear to wêzen. De âldman wol him earst net ynnimme, mar dat foroaret as Alef him in fraech docht, dy't yn forbân mei syn opdracht stiet. It is in frjemde muonts, dy't soms tige wrâldsk docht. Alef stiet him net, binammen net as er rynsk wyn tapet en him dan bisiket út to harkjen. Lang om let wurdt him syn sliepplak wiisd.

Ik wie al ridlik gau wei en moat forskate ûren sliept hawwe. Ik hie de hiele nacht ek wol trochsliept as ik net in neare dream hawn hie, dêr't ik mei skrik út wekker waerd.

Ik dreamde, in greate, woeste houn kaem op my ta mei yslik gejank. Hy fleach my eaglings oan en ik focht lang om him fan my ôf to hâlden. De houn gûlde yntiid troch, wylst er sûnder op to hâlden tsjin my opsprong. Ynienen die er in sprong dy't ik net ôfwarre koe en hy griep my mei syn skerpe tosken by de strôt. Doe skeat ik mei in skok oerein. Ik wie wekker, mar noch alhiel bifongen fan it skrikbyld. Ik kaem ta bisleur, mar it woe noch suver net yn my del, dat it fjochtsjen mei it freeslike bist net wier west hie. Blydskip dêroer kaem my oan, as wie ik út greate need forlost. Dat duorre in amerij, mar doe hearde ik itselde yslike byljen as yn 'e dream. It gyng my troch alles hinne.

Ik moast my bitinke hwer't ik wie. Fan it bêd ôf koe ik troch twa smelle spitsbôchfinsters mei glês yn lead, flak neistinoar, útsjen op it binnenhôf. Doe't ik op bêd gien wie hie it tsjuster west, de moanne forsiet al gâns. Nou stie der in sulveren slydjager oan 'e loft, frjemd-wite nachtwolkens skouden der hastich foar lâns. De biljochting fan it binnenhôf wiksele iderkearen. In swartich bist roun der oerhoeks oerhinne, bleau

[p. 325]

stean, tilde de kop skean yn 'e hichte en spoekgûlde op it alderlûdst yn lange úthalen en koarte oerstjûre gjalpen, as forgyng in donkere ierdske kreatuer yn pine en hate om de blinkende himelskiif en de ljochte wolkgestalten. It sloech om yn in rêd, skokkerich geblaf en stil wie it. As in bern dat útskriemd is en noch efkes heftich neisnokt. Mar it bist wie net útgûld. It roun in pear stappen, foarsichtich, as wie it bang dat it de poaten sear dwaen soe oan 'e moanne-ljochte groun, 't bleau wer stean en tilde de kop op as niis. It spoekgûlen wie earmhertiger en forgrimmender as tofoaren. Ik hearde oars neat, mar ik seach in man mei lange trêdden op 'e houn ta rinnen. It wie de muonts Sjaerd. Mar hy roun rjocht op en licht, in krêftich postuer. Krêftich wiisde syn earm hwer't de houn hinne moast. Dy roun willich foar him út.

Nei in hoartsje kaem de muonts werom. Unhearber wie syn gean. Mar de lêst fan 'e jierren dy't him de foarige jouns drukt hie, biswierre ek nou syn skouders net. Ik hâldde it net út op bêd, mar socht mei triljende hân om 'e skoattel en striek dy foar de doar fan myn sliepsté. Ik kroep djip ûnder 'e tekkens en bisocht dit hiele forflokte kleaster to forjitten.

In skoftsje wie it stil, doe miende ik lichte fuotstappen to hearren, dy't stilhâldden by myn doar. Der waerd bisocht om dy iepen to dwaen, mar dat slagge net fansels. Hwat hie de man foar? Hy rôp net oan my, hy sei gjin wurd. Ik haw ek gjin kik slein; as er mei goede bidoelingen kaem, moast er him mar oppenearje. Ik haw my forbylde, dat ik him súntsjes fuortslûpen hearde. Ek dat er neitiid fan it binnenhôf ôf troch it finster nei my kuerd hat, mar dêr soe ik net foar ynstean wolle, hwant ik hâldde my sliepende en doarst amper de eachslidden yn 't tsier hawwe. Ik haw earst wol miend, dat ik mysels mar hwat ynbylde hie, mar út hwat letter foarfallen is, mei ik wol ôfliede, dat it wier west hat.

Ik haw noch in tiidtsje wekker lein; in kou baltte earne fier yn it lân, in bitroud lûd. De natuer woun it by my en ik haw noch rêstich sliept oan 'e ljochte moarntiid ta.

Ut de roman ‘Elbrich’, Diel II.