De Tsjerne. Jaargang 3

[p. 248]

Inne de Jong:
Kwatrinen fan Omar Khayyam

XXXVI

Skink yn, myn faem, hwat jowt it ivich kleijen,
Dat tiid en lot ús nei de ein ta jeije?
Unberne moarn en deade dei fan juster,
Forjit se, as wy hjoed mar sjonge meije.

XXXVII

Ien amerij birûzing yn to gean,
Ien amerij it libben djip forstean -,
De stjerren dôvje al, Dea syn karavaen
Stiet ré, o wifkje net, it wurdt dy bean.

XXXVIII

Hoe lang mei moedeleas geredendiel
En id'le langst bidjerre libben's miel?
En hwerom jagest drôf nei bitt're frucht?
Wês fleurich mei de drúf, dat is dyn diel.

XXXIX

Hwer't nou myn hûs en hert sa fol fan binne,
Jimm' witt' it, ik wol in nij boask bigjinne:
It kâld forstân haw ik myn bêd útballe
En Wynstok's dochter naem ik ta freondinne.

XL

De drúf, dy't mei in ûntsjinstriidb're rede
De twa en sawntich secten twingt ta frede,
Bitûfte alchimist, kin ien, twa, trije,
It lead fan 't libben ta baer goud omsmeije.

[p. 249]

 

XLI

 

En as it warleas hert bisingele wurdt,

 

Slacht hy, de kening mei 't bitsjoende swurd,

 

De swarte soargen del, dy't ús bispringe,

 

En driuwt har binde as de wjerljocht fuort.

 

 

 

XLII

 

Kom dan, myn fanke, lit de moed net sinke,

 

Salang de roazen bloeije, lit ús skinke,

 

En komt de Ingel mei syn dûnkre drank,

 

O, skrik dan net, mar wol dy swijend drinke.

 

 

 

XLIII

 

Jow my de drúf, as amme en ljocht fordwine,

 

Waskje my, as 't foarby is en forline,

 

Lit 't lichem yn in klaed fan wynleaf wine

 

En yn in bloeijend hôf syn wente fine.

 

 

 

XLIV

 

 

 

Mei' dan út roazen, bloeijend út myn stof,

 

Wolkens fan swietrook waeije troch it hôf,

 

Dat fan in dichter, dy't myn grêf lâns giet,

 

Hookstrooks it hert opspringt yn tank en lof.

 

 

 

XLV

 

 

 

As ienris siel har lichte wjukken hevet,

 

En frij fan 't stof yn Himels moarntiid swevet,

 

Is it dan frjemd, dat hja yn dizze steat,

 

Yn 't ierdske klaed, fan langst en skamte bevet?