De Tsjerne. Jaargang 3

[p. 225]

[Nummer 8]

Willem de Jong:
Njoggen gedichten

Nachtliet

De nacht is koart,
en koart is it skoft fan ús dreamen
en de tiid dêr't de tiid yn forsinkt
en dêr't wy yn stige en sinke
en weagje op 'e sé
nei de igge.

De nacht is koart en bros
dat it boat ré leit
en ús langstme read is,
dat it wûnder neiby is
en wy yn syn delling
ús bêdzje.

Lea, koart is de nacht
en flechtich binne ús ivichheden.
Lit ús mei hasten de tocht ûndernimme
en de lôgjende kusten winne,
eart alle read
dôvet yn it neat
en ús nacht brekt yn in oare nacht.

Fordronken nacht

Ierde is dûnker en sûnder geflûnker,
en sûnder geflûnker fan eagen
is nou de nacht,
en sûnder it wûnder
forsinke de ûren.

Hâldd' ik de wacht by de fjûren?

Sûnder it strân en it fjûr
stiet de nacht,
in poel, grounleas en swart,
in swijende rein,
in dracht fan tsjusterheden.

De wylgebeam weint,
it is sa dûnker.

[p. 226]

Libbenstreast

Oan myn paden slút it blomte har ta,
socht it ljocht forskûl yn de hagen.
Soe ik de dea yn ha?
Feal forglieden de nachten yn fealer dagen,
leech forsonken de dagen yn leger nachten.
Flechte it libben of ik?

'k Lei wrokjend oan in kust,
deun by in doarp, grien, forgetten,
en hearde heal ûnbiwust
hoe't jounsklokken letten,
fornaem in liet dat fammen songen,
en seach hoe't, starich, boeren
oer rounjende ekers op hûs yn gongen,
en harke nei it brekkende koeren
dat yn de hôven bigoun,

en fielde it libben tinen,
en wist mei hieljend witten:
nei elk skrinend flechtsjen
keart it treastliker
en mei hechter gewin
omt ik it mjitleas bimin.

Carpe Diem

Wachtsje net to lang
hwant ik bin sa bang
dat ús ûre hast om is;
ik hear it hynder al jachtsjen
en fiel de wyndering kommen;
sjoch, hoe't de kontouren kantelj'
en de dei yn bloed forrint;
kom ringen, kom hastich,
eart it brannen bigjint.

Wachtsje net to lang!

[p. 227]

Lêste maitiid

De beammen hingj' ynein
oer de forlitten hiemen
yn in holle, sinleaze rein;
forwêzen lizze de ruïnen
ûnder wolken dy't, sêd fan drôfenis,
net fierder driuwe wolle;
en àl mêdder kleije de winen
troch it hôf dat bang is,
en troch it faeije byntwurk
dat skimich nei it swurk grypt,
en àl goarder wurdt it ljocht,
dat troch de barstene glêzen
fâlt oer de diggels fan de hurd.

Wy wachtsje, wang oan wang,
heuk'rjend yn ús skûle.

Brêkt dêr de swannesang?

Hwer is dyn mûle?

To lette maitiid

Ik haw myn finster iepenstaet
en hear hoe't de guozzekloft raest
en hear de driftige wyn yn de esk
dy't noartsk en grotesk
yn de loften stekt,
en hear hoe't it finster hoart
en it bloed alle bannen forbrekt
en stoart yn 'e nacht.

Ik haw myn finster iepen set
mar bin in libben to let,
stjer elke nacht wisser.

[p. 228]

De reade frou

Gods bleke tsjinner preket
oer de greate floed en de kommende brân,
en oer it fleurich wêzen foàr it stjerren,
tong'rjend tsjin it longerjend bloed
en it boask mei Babylon.

De lette sinne streamt bros
en weeldrich troch de bûnte ruten
oer it bûgde, skrutene Folk;
en as, tusken flok en oardiel,
mei klam de stilte stiet,
fluitet in fûgel syn frjemd-
wémoedich en útdaegjend liet.

Hy sjocht in wite hals en weake lippen
bitter lokjen yn it skimerich portael,
it spottend hifkjen fan twa eagen,
en wifket tusken 't ierdske fan ien nacht
en 't boppe-ierdske fan in ivichheit.

Fata morgana

Alle reizen wykt it fataelder,
alle bylden wurde banaelder,
elke boarne makket toarst'ger,
alle swiet my bitterder;
o miensumens, dy't my iens'mer lit,
hichten, dy't my djipper stjitte,
winst, dy't jimmer is forlies.

By elke omearming ûntkomst my wisser.

Hwannear jow ik bilies?

[p. 229]

Dévaluaesje

Toeve hja net efter de klingen
en soe hja yn blinkende priel
net ienris de leanen delgean
nei myn noegjend kastiel?
Hoe soene de fivers iepenspringe,
hoe soene de ruters har forkringe!

Dû komst út skaden fan wylgen wei
op myn iensume klinte ta,
lâns paden dy't mank flechtich grien
fan kroas en hagen rinne.

Lea, de roazen binn' forgien,
help my in hechter dream to winnen.