De Tsjerne. Jaargang 3

[p. 224]

Geart Jonkman:
Oertinkinge (twa sonnetten)

I.

Dyn mem houd greatsk Dy op har earmen ienris
Mar sûnt is der wol ien en oar fornield
Dyn foarlân waerd biskreaun yn Genesis
En mannich tsjinstfeint hat Dyn needlot dield.

Sjoch nim my nou net kwea as 'k jitris né siz
Ik leau net yn in leauwe dat sà pielt
Dat alle freugde wurdt ta leed, o Jezus
En elke dei syn âlde wounen fielt.

O neaken Kening sûnder glâns of sinten
Dû libbest troch yn âlde perkaminten
Men giet Dyn libben mei de finger nei

En hammert yn syn lusten dei oan dei
Dyn woune lichem oan twa krúste latten
Om mei Dyn toarst en pine jit to spotten.

II.

Ik sjoch Dy jeijen op Dyn wolkewein
De wearljocht út Dyn eagen spjalt it rom
Dû hast de swipe oer de rêgen lein
Bisiele fan ien wittenskip: Ik kom.

De âlde ierde is wol hast tonein
Der riist in nij Jeruzalim út skom
En jolm, en hwa is net forslein
En bidt yn lêste wanhoop om in bom?!

Mar nimmen sil Dy heine yn Dyn gong
Dyn swurd is skerp en út in gouden long
Skalmeit Dyn lûd de fierste kimen lâns.

It slavejok brekt yn optein jûchhei
Dû komst as Kening en Dyn folk is frij
En al hwat ammet krijt in nije kâns.