De Tsjerne. Jaargang 3

[p. 195]

Fedde Schurer:
Sawn gedichten.

Genôch.

En mocht ik fan dit fûl âld sear
wer opkomme en genêze
ik neam my dochs gjin dichter mear
lit dit it lêste wêze.

Altyd mei kommentaren klear
by blidens en by triennen
tonei bin ik gjin dichter mear
en hâld myn wurden binnen.

Forjit mar al dat lûd petear
dat ûnbiskamsum rikken
en neam my nou gjin dichter mear
en brek myn namme yn stikken.

In ôfdien ding, dat nimt gjin kear
hwat stilder nou hwat better
nou, neam my dan gjin dichter mear -
ik stjit myn harp to pletter -

[p. 196]

Lytse ballade.

Hy dichte sa sûnder euvelmoed
fan de leafde en Gods wûndere wei
mar syn gedichten waerden net goed
hy baude de oaren hwat nei.

Soks moast men dochs hoeden mei wêze
hwant leafde is in nuodlik object
al witte de lju dy't it lêze
dat sels ek net al to krekt.

En men soe hwat earbiediger bliuwe
oangeande it Godsbistjûr
dêr kin men net samar oer skriuwe
ek al meije de lju der wol oer.

Hy dichte lykwols foar it heitelân wei
hy koe der wol prizen mei winne
en it toanoanjaende tydskrift sei
hy hie mar in feardigen pinne.

Mar ienkear doe't er in leafdeliet song
neidat er de leafde forret hie
doe murk er dat it net fierder gong
en dat it foar ivich to let wie.

En midden yn in halleluja
dat klonk as in klok oer de lânnen
sei God ynienen: sa kin it wol ta
en naem him de pinne út hannen.

[p. 197]

Ald forhael.

In minske moat altyd dochs sjen dat er 't redt
oars rekket er fierder fan hûs
't strewel is hjir ticht en in figeblêd -
och dy hingje togryp by de rûs.

Hoe lang al is 't lyn dat 'k him koe oan 'e wyn
dy't moarns troch de leaven soeit?
sûnt rin ik birûze fan slangefenyn
wylst it yl oer myn siele groeit.

Der is hwat ûnwerropliks bard
mar ik wit it fansels wol krekt
sa giet it as God jin skepen hat
mei in útsprutsen psychysk defect.

En sil ik nou dy flater bilije miskien
en slach ik dêr myn eagen foar del?
mar oan dizze machtige ûntdûkt gjin ien
sels net yn it tichtste strewel.

En ienkear komt dochs hwat ik kommende wist
en hwat ik ûntroun om 'e nocht
de wyn yn 'e leaven ropt: Adam, hwer bist -
en neaken sil 'k stean yn syn ljocht.

[p. 198]

Forantwurding.

Jonge, ik wit de wrâld moat syn gerak ha
mar de siel moat earne ek in plak ha
hwant hja aerdet yn 'e stiltme 't bêst
en hja langet út dit lân fan dieden
wolris nei de tiid fan skieden
en de iiv'ge rêst -

As in man nei alles hwat er leard hie
sjocht dat krekt it bêste glêd forkeard wie
't is mei syn bravour dan ringen út.
Syn oermoedige fanfaren rane
yn in dimm'ne vox humana
as in lêst bislút.

Jonge, 'k ha myn part forheftich libbe
en sahwat nei alle deugden stribbe
lang om let fortize yn alle kwea -
't Moat sa wêze, en it foldocht in tiidlang
mar dan lokket troch de striidsang
't fluitsje fan 'e dea.

Ja, in minsk wurdt yn himsels toloarsteld
en de rekken dy't de tiid my foar telt
dylgje ik net mei snare of stim -
'k Skôgje út dit kamp fan kleur'ge tinten
op 'e stêd mei founeminten
op Jeruzalim.

[p. 199]

Oan in jonge dichter.

Dyn wurk? it is krigel en risselút
mar as ik dy riede mei
skras dan dy eigenskipswurden der út
en lit de Namme wei.

Dû mienst it wol goed en it is dy sa leard
- en ik fykje dyn rigels kapot -
mar swetsen en swarren is einliks forkeard
tink mar oan it tredde gebot.

Op 't lêst docht in dichter de iennige kar
al liket it bitter en hurd
op 't lêst bliuwt syn wapen en einichst forwar
de ienfâld fan 't sobere wurd.

Miskien is dat nou in to greate sprong
mar foar dy is it noch net to let
en dy't sels troch de skea en de skande gong
dy hat dy to'n bêsten ret.

[p. 200]

Forlieding.

Kom, rêd dy út de troeble stream
fan dei en ding en feit
wer ta de kleare en súv're dream
fan geast en ivichheit.

En it sil wêze as yn 't bigjin
en alle leed foarbij
en elke ûntroering sielsgewin
en alle dingen nij.

En elke dei in aventûr
en 't hert in ynstremint
dat as de wynharp licht oerstjûr
de tearste wizen fynt.

Dat as in paradys de wrâld
opnij dy iepen giet
en elke wei bikend en âld
in libben as in liet -

Kom rêd dy út de troeble stream
fan dei en ding en feit
wer ta de kleare en súv're dream
fan geast en ivichheit.

[p. 201]

Hwat dan noch?

Gjin ding yn 'e tiid is foar de ivichheit wis
dy't hjir wissichheit freget sjongt falsk -
- en as der oer jierren gjin Fryslân mear is? -
Dêr wie noch gjin kou mei omhals.

Dyn dagen myn freon bin sa simpel yn tal
en ienris wurdst moude en tsjêf
in skoftsje, dan bloeit noch yn 't gunstichst gefal
in forjitmynetblom op dyn grêf.

In minske is in fjildblom fan ûren biskaet
mar de bloei giet der fleurich om troch
in folk wurdt oer wegen fan ieuwen laet
en is it syn tiid - hwat dan noch?