De Tsjerne. Jaargang 3

[p. 144]

Sjoerd Spanninga:
Rombom....

Rommerdebom,
rommerdebom,
rommerdebommerdebóm.
De dea dy strúnt de strjitten lâns,
de dea dy spoeket om.
Nou docht de nacht de blinen
ticht. It ljocht is út de lampen stoarn,
en efter swiere rougordinen
sjocht de iensumens harselme oan.
Gjin laits sil oer de drompel gean
fan 't hûs, dêr't men de triennen druit.
Aenst wurdt de jiske fan 't bistean
oer wetters en oer stiennen struid.
Mar 't boarst foarút en selsfoldien
giet waenwiis en mei lege geast
de frase noch op 't idel hoars
oer herte' pún, troch plond're stêd....
Hwant oars is elts forslein; net ien
fynt yn it skeinde libben treast -
fortwiivling hat de wanhoopsearmen
fan 't forkoalle beamte sûnder blêd.
Rommerdebom,
rommerdebom,
rommerdebommerdebóm.
De dea dy strúnt de strjitten lâns,
de dea dy spoeket om.