De Tsjerne. Jaargang 3

[p. 72]

Anna Gerritsma:
Frou

(Foar Ary)

Op de grins fan goed en kwea
draecht hja har skientme troch de strjitten
en wit har djipten nea noch mjitten
en al har wielden jit net sein.
Hja wit har lichem brutsen brea
en wurdt sels fan in blik al skeind.

Op de grins fan goed en kwea
leit hja - tonacht - yn djippe dreamen,
en djipper as de dream wit hja har bloed jit streamen:
hwant heger as de himel legeret hja.
Al rikt mans died dy hichte nea:
gean as in leauwge nei har ta.

Kear as in hillige ta har yn,
wol net har wielde-dreamen skeine
mar lit har dizze ierdske seine:
nim har bigearte-sillige lea.
Lit har net gean, yn reade skyn
oer de grins fan goed nei kwea.

Jow al har ûren harmonij
fan geastesmienskip, goudoergetten -
dan wurdt sels de ivichheit bisletten
- twa sielen floeije ta ien bea -
binn' God en himel tichteby
en fier de grins fan goed en kwea.

Nim har dan mei dy op dyn wei,
Jei as de wolven fan de wâlden,
troch al de wiidten fan de wrâlden,
foar God op bút, fortroud de dea.
Wês ta Gods bylden al den dei
Op de grins fan goed en kwea.