De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 325]

Willem de Jong:

Forstaet

Ik wie in lifter
en nimmen naem my op.
Ik wie in bidler
en elk joech my in skop.

Kear dy ôf,
gean eigen wegen
neffens selsstelde wet:
heech en forheven.

Mar myn hert, myn hert.

De húl

By it bleek ûntweitsjen
wie de keamer in fijân,
har lea in frjemd, wyt ding,
it lekken in toroppe forbân.

Wy founen gjin wurd, gjin gebaer.
Neat as it neaken swijen
dat tusken fijannen stiet.

Hiene wy doarme yn lannen
arkadysk grien?

Wy hiene mei hastige hannen
de dream fordien.

[p. 326]

To let

De gerdinen wurde sletten.
Ringen binne alle doarren ta,
de terrassen leech en forgetten.

De blommen fortoarkje,
liet en mesyk stjerre wei;
de skaden wurde langer,
de nachten banger.

't Is foarby, ik bliuw oer:
reiz'ger op in iensum perron,
foar de lêste trein to let.

To let?

Jit ien spoar, ien stasjon:
it forkearde.

Hwerom net?