De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 229]

Inne de Jong:

Maria Magdalena

Hwat wie foar my it fûgelliet,
de jonge maitiidswyn,
de dage, dy't to gloeijen stiet
oan iepen easterkym?
In hert, dat sa forlitten is,
oan liet en dream ûntstoarn,
komt om yn eigen finzenis
en hopet op gjin moarn.

Gjin sliep bifong myn kâlde lea,
myn fuotten, wurch en dôf,
gyngen by 't earste moarntiidsrea
nei Jozefs lije hôf.
Ik hie mar ien forlangen mear
en herte lêste bea:
by 't grêf to skriemen om myn Hear,
en dan de nacht, de dea.

Mar hoe sloegen myn hânnen gear
yn nije, greater skrik:
it grêf wie leech, en om myn Hear,
en om myn Hear rôp ik.
En siikjend doarme ik troch it hôf
yn d' iere sinneskyn,
in dwaze lyster song syn lof
de koele moarntiid yn.

Sa foun hy my, de hôvenier,
dy 't sêft myn namme sei,
doe, út in nacht sa swart en swier,
gie op myn Peaskedei.
O, dy't ik by de deaden socht,
Hy stie forriisd foar my.
‘Rabboeni, dy't myn libben kocht,
Rabboeni, seingje my!’

[p. 230]

 

En seinge gean ik troch de dei

 

en stean ik op myn wacht,

 

de Master, dy't myn namme sei,

 

is by my yn de nacht.

 

In lyster song, dy Peaskemoarn,

 

doe't Hy de dea oerwoun,

 

mar blider as syn blide toan

 

is nou myn sang bigoun.

 

 

 

Nou is foar my it fûgelliet,

 

de jonge maitiidswyn,

 

de dage, dy't to gloeijen stiet

 

oan iepen easterkym:

 

In hert, dat sa genêzen is,

 

in hert, yn Him forlern,

 

brekt sjongend út syn finzenis,

 

in jimmer optein bern.

 

 

 

De glâns fan Peaske yn it each,

 

gean ik myn ierdske paed,

 

de delten troch, of steil omheech,

 

mar fan Syn leafde laet,

 

oant op in stille joun Syn stim

 

jitris myn namme seit,

 

dan gean ik rjucht en bliid nei Him,

 

Syn tsjinstfaem en Syn breid.

[p. 231]

Kwatrinen fan Omar Khayyam

XVI.

Kom mei dyn dichter, lit de wizen stean
En tsiere; ien ding is wis: neat bliuwt bistean,
Ien ding is wis en leagen al de rest:
De blom bloeit ienris en moat dan forgean.

XVII.

Lit dan de wizen kreauwe en kom mei my,
Hwat let de wrâld en har oerstjûrens dy?
Yn dizze lije tún boartsje en lit mei
Dy boartsje, en de stoarm raest ús foarby.

XVIII.

It sied fan wysheit struide ik yn 'e groun
En arbeide fan moarn oant lette joun:
‘As wetter kaem ik, mei de wyn sil 'k gean,’
Dat wie de ien'ge risping, dy't ik woun.

XIX.

As streamend wetter is myn frjemd bistean,
Ik wit gjin oarsprong, noch hwer 'k hinne flean,
En as de wyn, dy't fan de wolkens waeit,
Sa sil ik spoarleas út it libben gean.

XX.

Hwat dreau my yn de tiid, hwer kom ik wei?
Hwer gean ik hinne en hwa nimt my mei?
In glês en jitris ien, dat ik fordrink
It riedsel fan myn machteleaze dei!