De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 140]

Geart Jonkman:

Poètes modernes (somlike)

Mei ‘wy bistean’ is leau'k wol alles sein;
wy ha gjin libbenslear, gjin idéalen
en bliuwe, kâld fan freonen en rivalen,
in sek mei bonken op in wrakke wein.

Wy dogg' ússels tokoart... yn ús forhalen,
bilibje skiuwend tûzen kear de ein,
mar ha ús siel yn de erotyk bilein
en sutelje mei divanbêd-skandalen

as soe der bûten dat gjin wrâld bistean!
Mar taeste wy wer nei ús klamme klean,
dan húv'rje wy fan iensumens, en blykt

de frou allinne in simpel lotgenoat,
de haven, dêr't it gammel boat
in amerij syn skuorde seilen strykt.

Diggels

Ik wit net hwat ik hjir fan tinke moat,
't wie neffens my sa goed, wy hiene alles sein;
en binne wy ris fan ús dwile hichten stoart
dan ha wy beide op deselde pynbank lein.

Us skrútlens duorre mar in hoart,
doe binne wy yn 't hôf fan Eden tein
en is de poarte fan de siel ús iepenflein,
wy hawwe iten fan itselde board.

Hat alles leagen west of boarterij?!
Ik taest, oerfallen fan it springend tij
jit as in drinkling nei hwat hâld.

[p. 141]

 

Fortwiivle sykj' ik om de mêst

 

dy 't niis ús flagge droech yn wisse rêst....

 

Ik slút de eagen en wurd stadich kâld.

De klant

Goed en Tsjoed, de twa rivalen,
binne oer Jan Minske gear,
toane him har hûs en hear
oan de hân fan tûzen stalen.

Jan lit út en troch in fear,
Iêst syn namme yn d'annalen,
yt forbjustre fan twa skalen
en forslokt him kear op kear

yn de brokken fan it leed;
op it keine tafelkleed
drippe stadich swiere triennen....

Jan fynt lang om let de ein;
oer de kiste yn de wein
rôlje fûl de dobbelstiennen!