De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 68]

Wiger Eysinga:

Swalkersliet

Nou stean de skeaven op it stoppellân
En stûkje warrich by inoar. forgetten.
Foarby is 't lok, dat wie, de sinnebrân,
Hwant alles is in koart bistean tametten.

In skiere, feale loft skout stadich oan
En hâldt it lân yn sûmberens bisletten.
It jounet - fan it beamt dript monotoan
Yn kleare fal it wetter yn 'e fearten.

Hwat losse ieren út in ink'le stûke
Bûge har op 'e fleagen fan 'e wyn
Dy 't as in klacht it keale lân oerlûke.

En ik, dy 't oeral drôve tinzen fyn
Swalkje wer fierder nei in oare hoeke
En kear wer ta ienselde mym'ring yn.

Nachtlike tocht

Sa fiert myn ienlik paed, bifluorre
Mei silverglâns, yn 't smûke nêst
Fan in allang binachte buorren:
De smidte - ál forlern yn rêst.

De finsters wêzenleas en slomjend
Weidreamd yn 't wite fan 't kezyn.
In teare wyn komt - licht forromjend -
Rûzjend de linebeammen yn.

En nou - it doarp is lein to sliepen,
Omheech de moanne yn folle priel,
Teart my in hoeden wûnder iepen.
- De nacht is sêft lykas forwiel -

[p. 69]

 

Ik fiel de slaggen fan myn herte

 

Dat, nei in tiid fan sleauwe gong,

 

Opnij in skruten wearlûd mette:

 

In fûgel dy 't syn weitsrop song!

 

 

 

Dan falt in inkeld lûd, forreagjend

 

De stilte - út de stompe toer,

 

En 't giet - in lette gongler - weagjend

 

To middernacht de strjitte oer.

Forline

Ik brocht dy thús; dou mienst' it tige
Mei my, fan swalkersdrang fordoarn.
Hoe soe dyn ljochte each ek lige,
It skôge my sa iepen oan.

Ik naem dy, mar hwat my binearde
- Dy herteslach - ik wist it net.
In wynfleach troch de tûken bearde
In neare wémoed ta myn hert.

Socht ik de leafde om myselme
Of ek om dy? Hoe suver wiest,
Fan alle hertstocht ûnbidwelme,
Datst jit in teken efterlietst.

De hage rissele fan âlde
Bitinkings, en de joun wie koel.
It herte twong syn langst yn fâlden -
De tiid skout fuort; ta hokker doel?