De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 65]

[Nummer 3]

Geart Jonkman:

Oansizzing

Faem ik siz dy, oer in dei twa-trije
sil ek dit wer ta 't forline hearre;
dû fynst lyk as ik wol wer in nije,
ik haw dit, leau my, faker rippetearre.

En sjochst my ûnder palmen sitten
oerjown faeks oan dream en wyn,
tink net dat it is om to forjitten,
wé 't idel hert, dat waermet him oan skyn.

Myn lippen sille d' eale wyn wol priuwe,
en fine dêrbij grif in reade tsjelk,
de sigarette-reek sil oer de glêzen driuwe...
En fierder gean 'k it grêf yn, lyk as elk.

De sunder

Somtiden is er kristen, dan wer heiden,
't is syn bistean, hy kin der neat oan dwaen;
hy 's fisk of fleis, mar jimmer ien fan beiden,
en dêrom kin ik him in heap forjaen.

Hy makket 'im net drok om alle wûnders,
mar priuwt se dochs, al stint er net sa dreech;
hy is in sûnder, lyk as alle sûnders
en God, dy wennet fier en heech.

Hy kin de fromme jeuzelders wol sette,
al fynt er se bytiden wolris dom;
jow him syn pilske mar en syn gazette,
Gods wegen binne wûnderlik en krom.

[p. 66]

 

Hy draecht de boarde los en hâldt fan frisse wyn,

 

rint faker yn syn himd, as yn it baitsje;

 

elk sjocht mar frij de skeam'le keamer yn,

 

hy kin der wol om sliepe en om laitsje.

 

 

 

Hy hat de sûnde leaf, it is net oars,

 

giet by de sibben en de buorlju oer de tonge;

 

ik mei 'im wol, hy hat in fine noas

 

en dan dêrby, hy kin tominsten sjonge.

Resumé

(foar Tamme Tysker, mysels en oaren)

Ridders sûnder swurden

dy't (ta flok of seine?)

yn in mannich wurden

minskelibbens heine

en mei losse sketsen,

fan: hoe't hja it sjogge,

tinke to forswetsen

oaren dy't it dogge.

Sa leit dêr it lân

dan, neaken en bleat:

in wiuwende hân,

in glimk... fierder neat.

Skouboarch

It doek giet iepen

en it feale ljocht

krûpt oer de bleke sliepen

fan de man, dy't sjocht

hoe 't it toaniel

fan 't presterkoar

út Aida spjalt'...

[p. 67]

 

Forlern yn dream

 

sjocht er in twadde wrâld:

 

In glanz'ge Moar

 

op moarm'ren stalt

 

en ljochter,

 

tsjin de seam

 

fan d' âlde Nyl,

 

't profyl

 

fan Faro's dochter,

 

dy't it kuorke hâldt,

 

mylder

 

by dit lyts fortriet...

 

De wrâldstream lústert

 

en de Memmon-pylder

 

draecht syn liet

 

fier oer de gleone krunen

 

fan de piramiden...

 

En fansiden

 

weagje dunen

 

yn de kop'ren brân;

 

it skerpe sân

 

bistoarmt de ivicheit:

 

de broaz'le hannen

 

fan de sphinx

 

dy't glimkjend swijt

 

oer de forskroeide lannen.