De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 40]

Bernard Smilde:

Langstme

Honger dy't net sêdde wurdt,
toarst dêr't men fan mêdde wurdt;
it wrot en wraemt jin troch de lea
en stillet, stillet nea....
oant ik my wit dyn eigendom.
Hwant sjongend troch myn holle giet
in liet, in nimmer eingjend liet:
o kom, dû leafste, kom!

Balans

Sa hawwe wy ús twadde maitiid hawn
en sizze licht hwat minder greate dingen
as doe't ús hannen bliid de earstelingen
forline simmer rispen op it lân.

Hjoed stean wy wol ris efkes yn bistân,
forslein by't sjen fan ús forrifelingen;
en ús forwachting sjocht net mear sa ringen
yn eltse flauwe flam in machtge brân.

Nou witte wy hoe lyts ús krêften binne
en kenne ússels: ta elts forrie by steat;
wy sil net fier mei eigen trou mear rinne.

Hwant yn binearing hat ús leauwe leard
dat by des Heare trou ús leafde allinne
bistiet, Sa bin wy nij ta 't libben keard.