De Tsjerne. Jaargang 1

[p. 246]

Wiger Eysinga:
Sang fan de populieren

In lange winter stean wy neaken
Yn langstme nei sa mannich dei
Doe 't sêft de winen om ús streaken
En wiid de wrâld yn simmer lei.
- Allinken 't griene foarjier ljochtet
O lok! en spand tsjin 't blauwe klaed
Fan 't swurk, stean wy bylâns it paed
Dat sânnich nei it doarpke bochtet!

Hoe 't dan it libben ta ús trunet
En - klopjend lyk in spjucht oan 't hout.
Yn net to sizzen twang de krunen
Fol groedejaende sappen skout.
Dan teare wy it bloeisel iepen
Wine 't as franje om ús haed,
En alles wurdt ta fleur - en spraet
Him út hwat moannen lei to sliepen.

En 't wurdt in lange tiid fan bloeijen
Yn blommetûken, read biroun.
Wyntwirren meije oer ús djoeije
Wy priuwe it libben - stoun oan stoun.
Dan - nei foldroegen tiid - de silveren
Biplúst're sieden tabitroud
Oan wyn en waechsdom - efterbliuwt
In knop dy 't bot, in húl dy 't skilfert.

Dré drage wy de eksternêsten
As klitten yn ús reagich hier,
En rûzje, foar hwat yn har rêstte
Oan jonkheit, op in simple swier
In widzeliet, sa sêft en soeijend
Dat alles sliept - dan komt de nacht
De himel oer, yn kleare pracht
Fan stjerren, jimmer nij ûntbloeijend.

[p. 247]

 

Sa rikke wy in golle simmer

 

Us mûle ta yn pea op pea.

 

It lok is djûr - o! bleau it jimmer

 

En brocht gjin Hjerst oer ús syn kwea!

 

En wy - yn 't griene doek bihongen,

 

Yn blinkend, risseljend biweech

 

Fan blêdden - stribje rjocht omheech

 

Nei hwer 't de bûnte ljurken songen!

 

 

 

Dochs alles eint - it is de stielen

 

Wet fan it libben - en de Dea!

 

Us tiid is teld - in skerpe bile

 

Driuwt wreed toheistr'jend yn ús lea.

 

Dan jit - as lêst en fûl forwarren

 

Sil - krampich bûgend nei de ierd'

 

Dy 't ús in heinend rêstplak liet

 

In lêste kreakjen troch ús farre!