De Tsjerne. Jaargang 1

[p. 161]

[Nummer 6]

Sjoerd Spanninga:

Mearke

Amper lizze de dunen as wurge kamielen
Yn de noegjende nacht, de blau forwielen,
Of to loevert kojanget in wylde lantearne...

Grien spoekeljocht touwert, dêr 't weagen geane.

Mar heech oer it sân en de sé en it weevjende wier,
Wâllet út wijende winen de kostlike rook fan dyn hier.

Amoreuze wizen

O keningsdochter, swiet ûnthjit,

De leafde fan hwa 't finzen sit

Driuwt hearlik as in swanneblom

Op in forhoalen, djippe fiver om.

Myn sinnebreid yn 't wylde reid,

Dat mei de prûze plommen swaeit,

As it geheim fan in biskûle bea,

Swij ik, in mûnts, myn libben dea.

Mar it jong hert hamboaiket jit

- En dû, myn famke, hearst it net -

De drôve treast fan âlde dingen.

Oant jubeljend syn lieten geane

- En ûlen stil op rôf útfleane -

Under de ljochte pearelstringen.

[p. 162]

Laterna magica

Nou komme de rike, loksillige ûren

By kusten fan wûndere pracht.

Dêr flamje hege en hillige fjûren

Klear yn de prieljende nacht.

Wy farre nei frede en frijheit ta,

En op de leafde wurdt stjûrd.

Om 't wy genôch fan it haetsjen ha,

Us klaeijing is read as bloed.

It skip leit ré en giet ûnderweis

Mei seilen fol suvere minne.

Wy sile oer sé en skriuwe de reis

Yn 't logboek fan de sinne.

Poaltocht

Ik bin de skipper fan de Dea, en myn synisme
- de stjûne mei it geuzeljocht - snijt dwêrs
Troch reuzefjilden iis as brekkend glês;
Hurd as kristal, wurdt eltse hichte ta in prisme.

De moanne skittert skerp en klear yn glystrich grús;
Gjin soele wyn teit fan dit hert de leafde los.
Rounom is kjeld, mar steatlik wiuwt in albatros
My noch in groetenis efternei ûnder it Suderkrús.

Nea ha de séën wylder brûze as 't piratebloed,
Mar jowt de geast him oan it kwea forlern,
Hy wurdt in moardner lyk fan mem en bern...

Farwol, dit grousum libben hat in misse rekken west,
En mocht soms ien my fine, bifêrzen by de mêst -
Myn erfskip is de bibel en in pipe, swart as roet...