Trotwaer. Jaargang 34

[p. 282]

Joke Pas

Dat je de dag als een bekommerd voorwerp
van me neemt, terwijl het ook jouw dag
is en je het dus bij mij kon laten,

dat je de schreeuw kon horen zonder stem,
je eigen uur toch ook al schor is van
verdriet. Dat. Of zoiets moet het zijn,

dat ik zo dicht tegen je aan je naam noem,
en opnieuw, en lach.

[p. 283]

 

Ze lachen het verhaal aan flarden,

 

het kan niet erg genoeg, alles

 

is beter dan saai: messen, monsters,

 

bloed, leugen, diefstal, drank,

 

 

 

maar dood, zomaar zonder de geur

 

van geweld, dat dat bestaat,

 

zonder krassen, zonder explosie.

 

 

 

We worden wakker en missen onze mond.

 

Een schreeuw raspt de ruimte,

 

glas valt in steen uiteen.

[p. 284]

Juni

De avond klapwiekt weg
in gras gemaaide geuren

een witte duif lost op
in lucht,

het is zo stil
zo stil nu

aarde
keert terug.